Vaar via de Rio Sierpe tot in het hart van Isla Violin voor een off the grid verblijf middenin de mangrove. Liever dichterbij land? Steek in Sierpe de rivier over naar Finca la Puesta del Sol met waanzinnig uitzicht op de Terraba Wetlands.
Naar Isla Violin
Het eiland Isla Violin ligt in de Terraba Wetlands op de rivierroute tussen Sierpe en Drake Bay vlakbij de riviermonding van de Rio Sierpe.
- De snelste route vanuit San José is met Sansa via een binnenlandse vlucht naar Palmar Sur. Neem daar een taxi naar Sierpe tot Donde Jorge waar de watertaxi’s vertrekken.
- Met de auto rij je vanuit Dominical, Uvita of Ojochal richting Palmar Sur. Volg de Ruta 2 richting Golfito en sla meteen aan de brug over de Rio Terraba naar rechts richting Palmar Sur en Sierpe.
- Het openbaar vervoer brengt je tot Palmar Norte waar je een colectivo of taxi tot Sierpe neemt.
- Alle bestemmingen in de South Pacific in dit overzicht:
Naar Isla Violin Eco-Lodge
Logeren op een eiland. Het spreekt tot de verbeelding. Palmbomen, witte stranden en een turquoise zeetje? Neen. Niet op Isla Violin. Palmbomen ja. Verlaten stranden met bruin zand, ja, maar die zijn wel omgeven door een rivier vol krokodillen en een woeste zee. Logeren op het groene heuvelrijke Isla Violin in een ecolodge is een avontuur op zich.
Het eiland in de Terraba Wetlands ligt in vogelvlucht niet zo heel ver van onze 2de thuis in Ojochal. Er geraken vraagt wel wat planning. Je komt er enkel met een bootje én als het water voldoende hoog staat. Hoogtij valt niet altijd samen met het uurschema van de watertaxi.
Het eerste contact is met Elisabeth via whatsapp in het Engels. Het verblijf kost (eind 2021) 75 USD per persoon inclusief ontbijt, lunch en avonddiner. We sturen een kopie van ons paspoort als bevestiging voor onze reservatie en wachten op instructies op de dag voor aankomst.
Die instructies zijn in het Spaans. Geovanny stuurt ons een printshot met de getijden. Euh, ok? En nu? Het is laagtij om 12 uur laat Geovanny weten. Met de watertaxi is dus geen optie. We spreken tegen de middag af aan de BM supermarket in Palmar Norte waar we hem oppikken en verder naar Sierpe rijden.
Boottochtje tot Isla Violin
Geovanny hijst onze bagage aan boord terwijl Tom de auto op de bewaakte parking zet tegenover Las Vegas restaurant. Je rekent nadien af bij Las Vegas Restaurant (6USD per dag).
Als je op rondreis bent, laat de bagage die je niet nodig hebt voor jouw verblijf op het eiland veilig in de koffer van de wagen achter.
Het avontuur start al meteen op de rivier onderweg naar het eiland. Als je gelukt hebt, zie je vogels en wildlife langs de oevers. Wij hebben veel geluk. Waar men gisteren enkel een krokodil net even onder water zag gaan, krijgen wij een volwaardige fotoshoot met 7 geschubde modellen.
Kapucijnapen jagen als kwajongens een kinkajoe (een nachtdier dat je normaal overdag niet zal zien) en een groene leguaan uit een boom. Ze ploffen allebei in het water en zwemmen naar de oever.
Boven ons hoofd liggen een tree boa en een luiaard vredig op bolletjes te slapen. Geovanny neemt zijn tijd zodat we optimaal van deze traktaties onderweg kunnen genieten.
Het langgerekte eiland doemt voor ons op. Geovanny manoeuvreert het bootje behendig door de rivier waar grote trossen waterlelies samentroepen. De snelheid neemt toe. Gelukkig wordt de zon getemperd door de wolken zodat de temperatuur ideaal is. Nog even een zandbank vol reigers ontwijken en het bootje duikt de mangrove in.
Het kanaal wordt smaller en smaller, de omgeving rond ons donkerder en donkerder. Het brengt ons ‘op’ of beter gezegd ‘in’ het eiland. Bekijk in dit filmpje de vaart naar Isla Violin en terug naar Sierpe.
Al snel zien we waarom aankomst bij Isla Violin eco-lodge zo afhankelijk is van de getijden. Er staat amper voldoende water in het smalle kanaaltje om aan te meren.
Isla Violin eco-lodge
Na een scenic vaart van 1,5 uur helpen Geovanny’s zonen ons aan land. We zetten voet aan wal op modderige ondergrond en krijgen meteen het advies even omhoog te kijken. Een luiaard hangt met haar jong hoog boven ons in een boom. Als dat geen mooi welkomstcomité is.
Vanaf de oever gaat het steil omhoog via betonnen trapjes. Aan het hoofdgebouw waar ook de keuken en de eetplaats zijn, ontvangt Rosa ons met vers fruitsap. De hondjes zijn ook gebrieft en komen meteen knuffels vragen.
Via een smal pad van rode klei klimt het vervolgens verder omhoog tot onze cabaña Toucan die het verst gelegen is.
Deze eenvoudige cabaña is voor ons pure luxe.
Stilte middenin de natuur, weg van alles.
Zalig!
Let wel op: dit is niet voor iedereen luxe. De kamer – gemaakt met bamboe – is enkel met muggengaas afgeschermd. Je slaapt er als het ware buiten en je deelt de kamer met insecten die een ingang hebben gevonden. Er is enkel koud water in de douche in de gezellige outdoor bathroom en geen airco, geen ventilator of koelkast. Het is een puur en back to basics logement omgeven door een rijkdom aan flora en fauna. Precies zoals wij het willen.
Luister. Kijk. Geniet. Dat is alles wat je hier nodig hebt. Al snel zit ik op het terrasje met zicht op talrijke tropische bloemen die druk bezocht worden door verschillende soorten kolibries.
De luide vibratie van hun vleugels – alsof een reuze bromvlieg naast je oor vliegt -vult de omgeving. Links, rechts. Ze zijn overal. Omsingeld door kolibries 🙂
Eten en activiteiten op Isla Violin
Wie toch enige connectie met de buitenwereld wenst, kan in de gemeenschappelijke eetruimte bij de keuken terecht.
Alle maaltijden zijn inbegrepen bij jouw verblijf. Deze zijn steeds heel verzorgd en lekker. Ook voor wie speciale dieetwensen heeft, doet Rosa alle moeite. Ik krijg een heerlijke vegan burrito met verse groentjes, een rijstschotel met gebakken courgette, aardappeltjes en groentjes, kokosballetjes en aangepast ontbijt tijdens ons verblijf.
Isla Violin is perfect voor natuurliefhebbers die op zoek zijn naar rust weg van de massa. Het is tegelijk een ideale uitvalsbasis voor activiteiten in en rond de Terraba Wetlands maar ook voor dagexcursies naar Corcovado of Isla del Caño.
Op het eiland zelf kan je met de kayak het water op of gaan wandelen naar een verlaten strand.
Met de kayak door de mangrove
Kort na check-in wandelen we terug naar de aanlegplaats van het bootje. We opteren voor een dubbele kayak en verdelen de taken eerlijk. Tom roeit, ik maak foto’s. Met de kayak banen we ons geruisloos een weg in de mysterieuze mangrove.
Kleine kanaaltjes waar wortels bijna tot in het bootje kruipen brengen ons naar een serene plek.
Een woud van ananasmangrove omringt ons in een sprookjeswereld van groen en bruin. De bewoners zijn verlegen en verstoppen zich in spleten van wortels bij het troebele water.
Kleurrijke krabbetjes, reigers en toekans brengen de omgeving nu en dan tot leven. Groene territoriale kolibries zoeven razendsnel in een duikvlucht om ons heen. Indringers in hun gebied. Ze zijn op hun hoede.
Geovanny vertelt intussen over de 7 soorten mangrove en de fauna rond ons.
En dan is het stil.
Genieten. Ik blijf in verwondering staren naar de talrijke reflecties in het water. Het canvas van water wordt slechts verstoord door een subtiele rimpeling die onze kayaks teweeg brengen.
Alles lijkt hier vredig maar schijn bedriegt. ’s Avonds komt de jungle in de mangrove tot leven met luid getsjirp en gekwaak. Slangen en kaaimannen gaan op jacht en de wet van de sterkste woedt in alle hevigheid in dit overdag zo serene mangrovebos.
Even roeien we tot aan de Rio Sierpe, de rivier die vol krokodillen zit. Toch liever in de zijkanaaltjes lijkt me. Na 2 uren in de kayak is het goed geweest en keren terug voor het donker wordt. Via een sobere houten hut langs de rand van het kanaal varen we de mangrove in.
Tot onze verbazing ontdekken we nog natuurliefhebbers in de lodge. Ook zij dachten hier helemaal alleen te verblijven. Gelukkig zakken hier enkel reizigers naar af die ook op zoek zijn naar rust in de natuur. Al snel zijn we met het Nederlandse gezin reiservaringen aan het uitwisselen. “Doe zeker de wandeling tot het strand, een zeer pittige afdaling maar leuk”.
Met onze zaklampen wandelen we langs het glibberige kleipad omhoog naar onze kamer. De jungle tsjirpt rond ons dat het een lieve lust is. Gelukkig heb ik oordopjes mee. Hoe zalig deze natuurlijke geluiden ook zijn, als lichte slaper kan je hier beslist wat demping gebruiken.
Ontwaken met regen
Om half 6 klettert tropische regen op het golfplaten dak. Het ziet er niet naar uit dat het meteen zal stoppen. Met een elektrische element heb ik water in mijn mok opgewarmd voor een heerlijke slow coffee. Buiten onder het afdak zie ik vanuit een bamboezeteltje de natuur rond me de volle lading hemelwater krijgen. Machtig om zien.
Ondanks de regen krijg ik opnieuw een prachtige choreografie aan kolibrie’s te zien die gretig nectar uit de heliconia’s halen.
Met rubberlaarzen en een paraplu zijn we onderweg naar het ontbijtterras. “A river walk to the breakfast” merk ik onderweg lachend op terwijl ik onder mijn voeten grip probeer te krijgen. Het smalle pad van rode klei is herschapen in een stromend riviertje. De wandelstok die ik uit Ojochal meenam komt hier goed van pas.
Het ontbijt start met een groot bord vers fruit. Bij het opnemen van de verder bestelling kijkt Rosa bezorgd als ik neen schudt bij eitjes of gallo pinto. “Algo más?” Vraagt ze nogmaals. Neen, dit is echt voldoende voor mij, stel ik haar gerust. Zowel Rosa als Geovanny kijken bedenkelijk. “No gallo pinto?” Vraagt ze nogmaals. Alé doe dan maar een schepje. Ze maken zich duidelijk zorgen dat ik met fruit alleen de wandeling niet ga overleven. Ze legt voor alle zekerheid nog een halve tros bananen op tafel stel dat ik onderweg toch nog honger zou krijgen.
De regen mindert maar is nog niet gestopt. “El sendero es un poco complicado” merkt Rosa op. Misschien doen we het vandaag best rustig aan bij het huisje adviseert ze ons. Niet echt. We willen de jungle in tot het strand. Moeilijk gaat ook. “No problema” stellen we haar lachend gerust.
Geovanny vertelt intussen honderduit in het Spaans over zijn leven op het eiland en de tours en schetst ons in 4 lijnen het trail. Ook hij vermeldt dat het een flinke klus wordt na zo’n regenbui. Komt goed: aan een T-punt naar rechts en bij een volgende splitsing links aanhouden. Met onze rubberlaarzen, mijn goede wandelstok en een gedetailleerde kaart op zak kan het niet fout lopen 🙂
En dan zijn we op weg.
Wandeling naar het strand
Mentaal voorbereid op een steile afdaling starten we het pad dat naast ons huisje ligt. Het gaat langs de helling meteen steil omhoog. Ik was mentaal voorbereid op ‘heel steil omlaag’. Niet bij stilgestaan dat je dan ook eerst steil omhoog moet… Het pad doet me denken aan het trail van la Bolita in Dos Brazos dat op het einde van het regenseizoen er vorig jaar net zo uitzag. Het zou zich zelf wel uitwijzen tot we toen verdwaalden in de jungle. Al lijkt het hier beter mee te vallen.
Langzaam maar zeker wandelen we met de rubberlaarzen over een tapijt van natte bladeren dat kriskras doorsneden wordt door talrijke wortels. Na een flinke klim slaan we bij het T-kruispuntje aan de grote boom af naar rechts. Een agouti rent over het pad, die moest linksaf.
Rond ons is het een gekwetter van jewelste. Groene papegaaien voeren een heftige discussie. Een toekan kirt zijn deuntje terwijl ara’s luid krakend boven de boomtoppen flapperen. Aan de volgende splitsing houden we links aan. Vanaf dan gaat het omlaag. De afdaling wordt steiler en steiler. Het is goed uitkijken waar we de voeten zetten. Tussendoor ben ik ongewild zijwaarts aan het langlaufen en schuif een spoor van bladeren weg tot ik op een volgende wortel bots.
Het pad eindigt aan een grasterrein bij slaapblokken voor studenten. Op het moment dat ik opgelucht opmerk “dat viel eigenlijk nog mee”, schuif ik de laatste 2 meter onderuit. Overmoedigheid in de jungle, daar betaal je steeds een prijs voor 😉
Strand op Isla Violin
Op het strand lopen we door het privéterrein van Miguel. Hij ontvangt normaal studenten biologie of marinologen. Door Covid-19 zijn die bezoeken weggevallen. Hij woont hier alleen ook al heeft hij nog een huisje in Puerto Jimenez laat hij weten. De rust en de natuur doen hem goed. Daar kunnen we hem alleen maar in bijtreden.
Het strand is verlaten op 3 gieren na die een aangespoelde vis aan het oppeuzelen zijn. Het water spoelt in kleine golfjes aan op het bruine strand.
Ruwe golven razen zijwaarts op zee. De monding en overgang naar de oceaan is om de hoek. Ik duw mijn rubberlaarzen uit, pluk mijn natte sokken van mijn voeten en wandel het warme zeewater in. Geen krokodillen hier. Althans dat hoop ik maar. Het water is zalig van temperatuur.
De omgeving is rustgevend. Na het dobberen in zee wandel ik langs de rand van het regenwoud dat als een beschermende groene muur het strand flankeert. Enkele koele stroompjes water banen zich een weg langs de bomen. Het water doet deugd. Een sandpiper pikt vlijtig langs de oever. Een jonge blauwe reiger en een zwarte havik houden de wacht op een dorre boomstam.
De felle kleuren van de mandibled toekan zorgen voor een bewegende stip in de groene vegetatie. Hoog in de lucht vliegen ara’s terwijl een nachtegaal een vrolijk deuntje fluit.
Terug omhoog. Dat is het plan. De zwaartekracht doet mijn grip op de gladde helling echter verliezen waardoor ik alweer 2 meter omlaag schuif. Opnieuw. Ik gooi even de gouden regel “never touch a tree” overboord. Als ik dat niet doe, glij ik immers bij elke stap omlaag. Ik kijk wel goed uit voor ik een dun stammetje vastneem.
Intussen scan ik de grond onder mijn voeten. Ligt het bladerdek te los? Trap ik op geen slang of verpletter ik geen van de vele bruine boomkikkertjes? Na wat geploeter en intensieve concentratie zijn we terug aan de top van de heuvelkam en dan is het verderop opnieuw omlaag.
De zon is intussen van de partij. Het warmt snel op. Bezweet komen we aan ons huisje aan waar ik meteen in de gezellige outdoor badkamer onder een heel frisse straal water duik. Nu even de spieren laten rusten want de steile op en af was best pittig. Wel zeker de moeite waard!
Terug naar Sierpe en veerpont
Check-in en check-out worden hier bepaald door de stand van het water. We nemen afscheid van Rosa, bedanken haar voor het heerlijke eten en vertrekken om 15 uur met Geovanny terug richting Sierpe. Hij scheurt behendig door de mangrove tot de rio Sierpe die in een zonnetje baadt bij een blauwe hemel met wolkjes.
In Sierpe staat bij Donde Jorge op kerstdag een massa volk te wachten. “Met 1 bootje zal het niet lukken”, merk ik op. We rekenen in Las Vegas Restaurant de parking voor 6 USD af en draaien naar rechts via de weg die parallel loopt met de rivier.
In de volgende zijstraat draaien we links in en wachten tot het veerpont terug is. Hier kan je van 6 uur in de ochtend tot half 6 ’s avonds je laten overzetten. Via deze weg rij je – voorlopig nog -een avontuurlijke route naar Drake Bay.
De kapitein doet teken om achterwaarts het pont op te rijden. Dat gaat vlot. We betalen 5000 colones voor de overtocht met wagen.
De weg aan de overkant rij je enkel met een 4×4. We zetten ons schrap voor een avontuurlijke rit van 7 km tot Finca la Puesta del Sol. De hevige regenval van de voorbije maanden heeft de dirt road op enkele plaatsen uitgesleten maar niet op die manier dat het ons verrast. Het ziet eruit als een gewone beschadigde dirt road zoals in de heuvels van Ojochal. Niets nieuw onder de zon voor ons. Wie de rit niet kan of durft aanvatten kan vooraf een rit regelen via het logement. Dit kost circa 30 USD voor 2 personen.
De dirt road naar het gehucht Miramar bevalt ons. Het panorama dat zich naast ons openbaart rijkt ver. En dat weidse uitzicht zien we pas in haar volle glorie als we aankomen bij Finca la Puesta del Sol.
Finca la Puesta del Sol
Finca la Puesta del Sol betekent landgoed ‘de zonsondergang’. Die naam heeft het niet gestolen.
Maritza ontvangt ons met een brede glimlach. Ze toont meteen het terras met uitzicht op de zonsondergang al kan je daar niet echt naast kijken. Alle aandacht wordt naar het adembenemende uitzicht gezogen dat in de warme gloed van de ondergaande zon baadt.
Een echt ver-gezicht want bij helder weer zie je hier tot wel 200 km ver. De bewolking zorgt voor een canvas van wit, blauw, geel en oranje. Wow…
Logeren in finca la Puesta del Sol
Cabina Rana Verde ligt op het einde van het wandelpad. Het heeft als enige huisje een hangmat waar we bij valavond gretig gebruik van maken. De 4 bamboehutten werden eigenhandig door Ramon gebouwd. Ze hebben geen volle wanden maar net als ons logement op Isla Violin doeken van muggengaas die ventilatie toelaten.
Hoog op de heuvel is de temperatuur veel aangenamer dan in het broeierige Sierpe bij de rivier. Dat doet ’s nachts deugd. Ons vorige verblijf in Sierpe was in een plakkerige warme kamer, niet ideaal voor een goede nachtrust.
De douche heeft ook hier geen warm water maar dat valt op zich goed mee na een tropische dag. Die dag eindigt met een oneindigheid aan natuurgeluiden en start ermee. Gieren zweven in groep rond een kale boomstam en ara’s passeren luid krijsend hoog in de lucht boven de mangrove.
De avond valt en de lucht kleurt dieporanje tot een ware vuurgloed.
ZOnsopgang in finca la Puesta del Sol
Op Ramon’s advies zak ik heel vroeg in de ochtend af naar het uitzichtpunt aan de rancho. Een dikke laag nevel hangt gedrapeerd over de Terraba wetlands en lost langzaam maar zeker op.
Toekans kwetteren vlijtig in de vroege ochtend. Hun ontbijt is gestart. Dat van ons iets later ook. Vegan eten in Costa Rica is geen probleem. De Tico’s zijn keer op keer creatief om je een vegan optie te bezorgen waar je niet met honger van tafel gaat. Ik pas deze keer echt voor de gallo pinto en krijg een immens bord met vers fruit en gebakken banaan voorgeschoteld. Dat is nodig, want we hebben een watervalwandeling op de planning staan.
Vanuit Finca la Puesta del Sol kan je ook paardrijden, de klassieke excursies aanvatten naar Isla del Caño of Corcovado (vertrek om half 8, terug om 16 uur), de mangrove wildlife tour of een night walk boeken. We opteren voor de watervalwandeling op het landgoed van Ramon.
Tour Catarata De Nazareno
Ramon vertelt fier (in het Spaans) over zijn gigantische landgoed waar hij nog enkele loten van wil verkopen. Niet zomaar aan iedereen voegt hij er snel aan toe. Een vereiste die als clausule is opgenomen in de verkoopovereenkomst is dat er geen grote villa of verschillende huisjes op gebouwd mogen worden.
Kleinschalig en ecologisch draagt hij hoog in het vaandel en daar moeten toekomstige kopers zich akkoord mee verklaren. De uitzichten zijn geld waard, maar de natuurlijke rijkdom wil hij niet over het hoofd zien. En dat horen we graag.
De kleine gemeenschap van Miramar bestaat voorlopig uit slechts 2 andere families maar heeft wel een kerkje en een schooltje (voor momenteel 1 kind). Al snel heeft hij door dat we veel interesse in de boomsoorten hebben. We vertellen over ons herbebossingsproject en kunnen weer enkele bomen aan het lijstje toevoegen om tijdens het volgende regenseizoen te planten.
Na een stukje grasland duikt het pad omlaag langs een rustieke cabina onder de bomen richting de rivier. Het is er aangenaam wandelen naast een kabbelend beekje. Ramon wandelt gezwind met zijn waterschoenen door het water terwijl ik oplet waar ik met mijn stapschoenen op rotsen balanceer. Dit is het niet. Al snel wissel ik ook naar waterschoenen (die altijd mee zijn).
Dat het zoveel door het water stappen is, is een mooie bonus. Dit zijn immers mijn favoriete wandelingen: dwars door de rivier. Met de waterschoenen gaat zoiets veel vlotter.
De watervallen
De eerste waterval duikt naast ons op. Een hoger niveau valt in een ondiep bassin en dan verder omlaag in een diepe natuurlijke zwempoel. De tweede waterval klatert net als de eerste in weelderig groene omgeving vrolijk omlaag.
Ramon zet zijn hand aan zijn oor. Hij heeft wat gehoord: kikkertjes. Naast de boomkikker hoort hij ook de met uitsterven bedreigde Golfo Dulce kikker die enkel nog in deze regio voorkomt. Hij ruikt ook een slang in de buurt. We zoeken tussen het bladerdek en scannen de omgeving op elke kleine beweging. De minuscule kikker laat zich zien, de slang niet.
Een smal wandelpad kronkelt vervolgens omlaag langs een trap gehakt in rode kleigrond. Zonder zou het een gladde glijbaan zijn. De derde waterval stort zich als de El Pavon bij Ojochal langs een ronde rotsblok. De smalle canyon in 3 niveaus is een uitnodigend plekje om even in af te koelen. Ik laat me in het water zakken en klauter – niet altijd even elegant – over een hindernissenparcours van rotsen onder water van het ene niveau naar het andere niveau.
Zwemmen tot onder de waterval zit er niet in, de kracht van het water is veel te sterk. Nog even nagenietend langs de oever word ik belaagd door een leger aan muggen alvorens we terugwandelen. Tegen de middag komen we moe maar voldaan- en vol muggenbeten – terug aan op het terras waar een verse fruitsap klaarstaat.
Een verkoelende douche en een duik in het zwembad zijn hier welkom. Het is heel zwoel op het heetste van de dag. Wolkjes proberen de hitte wat te temperen maar slagen daar maar deels in. Maakt niet uit, laat het maar heerlijk zwoel zijn. Het fibrolijf geniet met volle teugen.
Na een burrito met groentjes besluit ik er een rustige en vredige namiddag van te maken. Dat gaat vanzelf in deze omgeving en bij deze hitte.
Het spel van zon, wolken en een tropische regenbui in de verte zijn een rustgevende afleiding. Ook overdag raak je niet uitgekeken op de panorama’s rond ons. Intussen zoeven kolibrie’s langs de tropische planten in de tuin.
Vanuit de hangmat zien we rechts in de verte de bulten van Isla Violin. Daar waren we gisteren nog aan het wandelen.
Vlak voor de volgende zonsondergang wandelen we tot Ramon’s nieuwe project. Een rancho onder het huis verderop zal later dienst doen als een outdoor area met hangmatten bij een keuken en bar met terrassen en viewpoints met uitzicht op de zonsondergang. Hij toont ons alle fruitbomen en de plaats waar zijn organische groentuin komt. En dan start de volgende avondshow…
Weg van de massa logeren betekent wel dat je geen banken in de buurt hebt. Hou er rekening mee dat je zowel bij Isla Violin ecolodge als bij Finca la Puesta del Sol alles cash moet betalen.
Verder vanuit Miramar of Sierpe
- Verblijf om de hoek in een andere verborgen parel weg van de gebaande paden in Sabalo.
- Op 2 uurtjes rijden sta je met de auto in Drake Bay waar je het Drake Bay Hiking Trail en Corcovado Nationaal Park kan bezoeken of neem de watertaxi vanuit Sierpe.
- Reis verder om de groene corridor langs de oevers van de Golfo Dulce, Dos Brazos, Puerto Jimenez tot Carate of het Piedras Blancas Nationaal Park te verkennen.
- Zak verder zuidwaarts af naar Golfito of het uiterste zuiden bij Pavones en Punta Banco.
- Terug naar de Central Pacific? Zet koers naar Ojochal, Uvita of Dominical.
- Alle bestemmingen in de South Pacific vergeleken in dit bericht:
Laatste versie: 6 juni 2023
Meer informatie
- Reisvoorbereiding rondreis in Costa Rica
- Maand per maand bekeken: wat is voor jou de beste reisperiode?
- Voorbeeldrondreis 2 tot 3 weken “natuur en wildlife”
- Waar naartoe in Costa Rica? Zoek op de interactieve kaart
- Wat neem je mee naar Costa Rica?
- Hoe ziet reizen er tijdens Covid-19 in Costa Rica uit?
- Logeertips: 30 unieke adresjes
- De 20 mooiste watervallen
- Alles over autohuur en met de auto rijden in Costa Rica
.
Ook zo gefascineerd door wonderlijke natuur en wildlife? Volg Under The Trees op Instagram.
* Boek of koop je iets (tijdens de browsersessie) na het klikken op een link van Booking.com of Bol.com? Dank je! Dit kost jou helemaal niets extra. Het helpt wel om alle informatie op deze blog te onderhouden en gratis te kunnen blijven aanbieden.