De Osa Peninsula is afgelegen, wild en bekend om haar hoge concentratie biodiversiteit. Dos Brazos is nog onbekend. Deze verborgen parel is wat ons betreft de plek bij uitstek voor rust- en natuurzoekers.
NAAR DE OSA PENINSULA
Het uiterste zuiden van Costa Rica herbergt 2,5% van alle biodiversiteit op onze planeet op een oppervlakte die slechts een 3 miljoenste van het aardoppervlak beslaat. Corcovado is de plaats met de hoogste concentratie (4%) zodat natuurliefhebbers al helemaal geen reden hebben om te twijfelen.
De Osa Peninsula is vanuit San José circa 6 uur rijden. Je bezoekt deze regio meestal na een verblijf aan de Central Pacific of de Costa Ballena. Of je maakt het jezelf makkelijk en vliegt met een klein vliegtuigje tot in Drake Bay of Puerto Jiménez.
Jaren geleden verloren we ons hart aan Drake Bay in het westen van de Osa. Deze keer rijden we met de wagen vanuit de Costa Ballena naar een nog onbekend paradijsje op het schiereiland. Eens de brug over de Térraba Rivier voorbij, negeren we de afslag naar Sierpe. Rij je toch rechtsaf dan passeer je onderweg naar Sierpe het vernieuwde Palmar Sur vliegveld en de archeologische site van de mysterieuze Bolas in Finca 6.
NAAR DOS BRAZOS
Langs de Ruta 2 passeren we gehuchten. Een gehucht met een schooltje, een kerkje en een voetbalveld wordt hier als een dorp beschouwd. Het is soms maar een straat groot. We slaan 32 km voorbij de brug rechtsaf naar de Ruta 245 richting Puerto Jiménez (75 km).
Recht voor je doemt het onherbergzame Piedras Blancas Nationaal Park op. Onderweg kan je in El Mirador iets eten op het terras met een panoramisch uitzicht. Heb je geen honger of dorst? Geniet dan vanop een viewpoint met parking (iets voor dit restaurant aan de linkerkant van de weg) van het uitzicht over de vredige Golfo Dulce.
Steile hellingen flankeren de asfaltweg die zich door een groen landschap slingert. Ben je onderweg naar Drake Bay? Sla dan voorbij Rincón rechtsaf. Deze dirt road snijdt dwars door de jungle en is enkel met een 4×4 in het droge seizoen te rijden.
Onderweg naar Puerto Jiménez steken eenzame en majestueuze ceiba’s af in een landschap dat open en kaler wordt. De bosontginning voor veeteelt heeft hier in de jaren ’70 vele open vlaktes gecreëerd. Deze littekens in het landschap vormen een groot contrast met de meest biodiverse plek op aarde die erachter verscholen ligt: Corcovado.
We draaien rechtsaf naar Dos Brazos op 8 km voor Puerto Jiménez. Een geribbelde grindweg brengt ons daverend naar een typisch Tico dorpje middenin ongerepte natuur.
GOUDWINNING en destructie
Dos Brazos was een van de belangrijkste goudmijnlocaties op het schiereiland. Het ligt namelijk tussen de 2 zijtakken van de Rio Tigre waarin de grootste concentratie aan natuurlijke goudafzettingen op het schiereiland te vinden is. Dit maakt de rivier lucratief voor ambachtelijke ‘oreros’ (goudzoekers) die met gold panning hun familie onderhouden.
De goudkoorts sloeg toe met destructieve gevolgen voor de natuur. In de jaren 70 beleefde het dorp haar hoogtepunt met zo’n 3.000 goudzoekers. Helaas trok de regio ook grootschalige internationale goudwinning aan. Door het inzetten van zware machines was de impact op de omgeving dramatisch.
Het ongerepte landschap werd vernield, habitats gingen verloren, diersoorten stierven uit en ontbossing en aardverschuivingen zorgden voor verhoging van de lokale temperaturen. Bargevechten, mijnbouwapparatuur, geschillen over landclaims en een stadsbordeel met gevangeniscellen waren tot begin jaren 80′ het beeld van Dos Brazos.
Als reactie op deze immense milieuschade kreeg bijna 40% van het grondgebied van de Osa Peninsula in 1975 de status van beschermd natuurgebied als Corcovado National Park.
heropbouw
In de jaren 80 verbood de regering goudwinning in alle vormen. Goudzoekers werden opgespoord en hardhandig verwijderd. Hoewel de milieuomstandigheden op lange termijn verbeterden, was de impact op korte termijn voor veel lokale bewoners nefast door hoge werkloosheid. Sindsdien werkt de gemeenschap op grote schaal aan het herstel van hun lokale economie door in te zetten op activiteiten die de waardevolle ecosystemen rond hun dorp beschermen.
In 2004 richtte de gemeenschap ACODOBRARTI op, een vereniging die zich inzet voor de bescherming van de flora en fauna van Dos Brazos de Rio Tigre. De vereniging is de belangrijkste katalysator bij het realiseren van nieuwe duurzame activiteiten door middel van educatie van de gemeenschap. In februari 2015 opende ACODOBRARTI de eerste ingang in het Corcovado National Park. Dos Brazos heeft intussen 25 nationaal gecertificeerde parkgidsen.
ECOTOERISME EN LOKALE ECONOMIE
90% van de bevolking leefde hier van het goud zoeken. Het aantal ambachtelijke goudzoekers is vandaag gedaald tot minder dan 40%. De overheid hanteert een gedoogbeleid tot er voldoende economische alternatieven zijn. De associatie El Tigre Dos Brazos werd in dit kader opgericht om eco tours te organiseren. Het dorp heeft beslist heel wat troeven uit te spelen. De natuurlijke rijkdom is echter een mes dat langs beide kanten snijdt.
Ecotoerisme staat nog in de kinderschoenen. We hopen dat het dorp goed blijft waken over haar natuurschoon. Dos Brazos is door haar ruige karakter gelukkig niet voor iedereen geschikt. Het zal daardoor niet snel een volgend Manuel Antonio worden. De ruwe wildernis en rijke flora en fauna zetten de toon. Er is ook zo goed als (nog) geen internetverbinding. Voor sommige reizigers een echte no-go. Voor natuurliefhebbers maakt het de connectie met de overweldigende natuur nog groter.
Dos Brazos staat voor een immense uitdaging. Ecotoerisme is hier echt balanceren op het dunne koord tussen natuurbehoud en lokale economie. Covid-19 heeft het er alleszins niet makkelijker op gemaakt.
toegang tot corcovado vanuit DOS BRAZOS
Voor birdwatching en wandelingen is het onmiskenbaar een echt paradijs.
Je kan hier ook rechtstreeks het Corcovado National Park in (75 USD inclusief gids). Een lus van 7 km brengt je tijdens een wandeling van 7 tot 8 uur langs het Tigre Trail tot 3 km diep het park in. Dat is niet ver, maar je proeft wel vrij snel de wildernis waarin je wandelt.
Wie met een krap reisschema zit, staat op 25 minuutjes vanuit Puerto Jiménez in Corcovado Nationaal Park wat een groot contrast is met de afstand die je moet afleggen naar La Leona ranger station. En je steunt er meteen ook echt de lokale economie van Dos Brazos mee.
dorpsleven in dos brazos
Er rijden amper tot geen auto’s in het dorp. Dorpsbewoners wandelen op dirt roads te voet of te paard. Het dorp is amper 3 straten groot. Je kan er vlot op eigen houtje wandelingen maken wat we ook gretig doen. De hoofdstraat links eindigt aan de rivier waar een gezin op grote keien een BBQ heeft geïmproviseerd. Ze knikken ons vriendelijk toe terwijl kindjes op blote voeten voor ons rennen op weg naar het openbare ‘piscina natural’, een natuurlijk zwembad in de rivier waar je vanop een rotsblok het water in kan springen. Een grote plons volgt op het geren naar het water dat helder is en ideaal van temperatuur.
Dorpskinderen spelen in de modder. Ze lachen hun witte tandjes bloot terwijl ze zichzelf en elkaar van kop tot teen onder de modder smeren. We beseffen plots dat we middenin de vuurlinie zitten! Op het nippertje vermijden we een modderaanval en schuiven iets hoger op de rotsen. Alsof ze kleefnappen aan hun voeten hebben, rennen ze soepel over de vele grillige rotsen.
We vallen hier op als enige toeristen in het dorp. Toch voel je je hier geen buitenstaander. Het charmante dorp en haar hartelijke inwoners laten je meteen thuis voelen. Hier hoef je de betekenis van Pura vida niet ver te zoeken. Dit is puur genieten…
eten en logeren in dos brazos
Dos Brazos heeft pulperia (buurtwinkeltje) en een sobere soda waar dorpsbewoners samen TV kijken. De pulperia is net gesloten. De oude Tica dame lacht ons toe en haalt een gigantische sleutel boven om ons verder te helpen. Het oude winkeltje heeft geen groot assortiment. De meeste houten planken zijn leeg, maar je kan hier wel het hoogstnodige vinden.
Of je kan er je goud inruilen. We kopen een zak ambachtelijke nachos, tomaatjes, avocado en kaas voor de lunch en wandelen terug naar het andere einde van de straat, naar Amazonita.
Amazonita lodge ligt helemaal verscholen op het rechtse uiteinde van de hoofdstraat waar de weg overgaat in een wandelpad. De 3 cabina’s bieden voldoende privacy. Je hebt het gevoel dat deze ongetemde omgeving voor jou alleen is.
Onze cabina Zenon bereiken we na een heleboel traptreden tot we op het terras worden beloond met uitzicht over de weelderig tropische omgeving in de achtertuin van Corcovado.
OUTDOOR LIVING
Ook hier klinkt het brandalarm van de jungle. De cicaden gaan met z’n honderdduizenden tegelijk luid tsjirpen. Kippenvel! In de douche word ik nauwlettend in de gaten gehouden door kleine vleermuizen die me met grote ogen aanstaren. Telkens ik ze op foto wil krijgen, vliegen ze een eindje op. Tuurlijk, hun privacy is wel belangrijk! De fotoschuwe beestjes blijven de komende dagen bij ons in het huisje logeren.
De outdoor keuken is ruim en rustiek. Cabina Philae, de kleinere cabina iets hogerop heeft een geen eigen keuken (wel een koffiezet) en is geschikt voor koppels die niet wensen te koken. Het is inmiddels heel zwoel bij een hoge vochtigheid. Ik loop op blote voeten op het houten terras en lees wat. Hier is geen wifi, maar dat mis je echt niet. De connectie die je hier hebt met de natuur is zoveel meer waard. Hoe zwoel het hier ook is, ik bruis van de energie!
de natuur in onze kamer
De kamer is volledig open. Ik ben helemaal smoor op het bureautje met zicht op de jungle. Het is een zalige plek om mijn reisnotities te verwerken. Terwijl de zon zakt, tilt de wind het witte voile gordijn op en blaast het langs me heen. Wat een romantisch plekje. Ik voel me zowaar een ontdekkingsreiziger in nog onontgonnen mysterieus gebied die ’s avonds haar observaties neerschrijft.
De brulapen maken het compleet en zorgen voor een brede lach op mijn gezicht. Je krijgt hier gewoon kramp in de kaken van het vele glimlachen. Alé ik toch 🙂
‘Ik wil hier nooit meer weg’ denk ik steeds.
Een open air room wilt ook zeggen dat we die avond bij kaarslicht onze ogen uitkijken naar het leven op het muskietennet, in de keuken en op de vloer. Krekels tsjirpen, kikkers kwaken en het zachte schrille gekef van gekko’s neemt toe eens alle lichten uitgaan. ’s Nachts naar toilet gaan, doe ik veiligheidshalve toch maar even met de zaklamp. Ik wil vermijden dat ik iets onder mijn voeten hoor kraken of sissen.
IN THE JUNGLE, THE MIGHTY JUNGLE…
Wakker worden doe je hier met de natuur. Dat is bij de allereerste zonnestralen met het lage oe-oe van de brulapen op de achtergrond. Het heeft deze nacht flink geregend. De geur van petrichor in de natte omgeving en de felgroene kleur van de bomen waar vele vogels aan hun ochtendlied zijn begonnen, tovert alweer een glimlach op mijn gezicht. In zo’n omgeving wil ik wel elke dag wakker worden. Ik giet heet water door de koffiesok en installeer me met mijn dampende mok verse koffie in de houten zitstoel op het terrasje en neem de natuurlijke omgeving in me op.
Het symfonisch orkest van de natuur wordt aangevuld met vele kleine ritselgeluidjes. De pup des huizes heeft het druk met een kleine gekko op de houten paal van het terras te volgen. Die gaat in deze omgeving zijn bezigheid nog hebben.
Eten in Dos Brazos
Voor het ontbijt wandelen we naar beneden, naar de inkom van Amazonita en tegelijk het enige restaurantje in het dorp.
Cucinara Tica maakt ons een hartig Tico ontbijt. Om 9 uur worden we verwacht aan het toeristisch centrum in het dorp waar onze begeleider en paardjes staan te wachten.
PAARDRIJDEN IN DOS BRAZOS
Met de paarden trekken we door en langs de Rio Tigre. Onze begeleider lacht ons hartelijk toe. Hij heeft een bruin verweerd gezicht met afgebroken tanden en spreekt enkel Spaans. Het wordt een goede oefening. Eens de dorpsbewoners merken dat je in hun eigen taal probeert te communiceren, zie je hen meteen opleven en willen ze jou zoveel mogelijk vertellen. Uiteraard in het Spaans.
Tijdens het paardrijden zien we onderweg goudzoekers. Het is duidelijk harde labeur om de hele dag door stevige keien in de rivierbedding met hand en schop te verplaatsen.
de achtertuin van corcovado
Cicades zorgen in interval voor de nodige achtergrondmuziek terwijl we dieper de groene jungle inrijden. De paardjes wegen elke stap op de keien van de rivierbedding voorzichtig af tot we aan de rand van Corcovado Nationaal Park komen.
Hier stappen we af. Met de paarden mag je niet in beschermd natuurgebied. We zien een zwarte arend pronken op een tak. De hellingen langs de rivier schieten de hoogte in met kolossen van junglebomen vol leven. Ik geniet van de geuren, het ruisen van de kabbelende rivier en de vele geluiden in deze rijke omgeving. Het is een perfecte plek voor Shinrin-Yoku. Onze gids verkiest een dutje langs de kant terwijl ik in de berm op zoek ga naar reptielen. Een night walk in deze omgeving moet helemaal het einde zijn!
Honger. Na het paardrijden eten we in onze casita ons lunchpakket op. Rijst, gebakken banaan, roerei en zwarte bonenpasta zitten in een bundeltje van bananenbladeren gepropt. ‘Het oog wilt ook wat’ gaat wat verloren als we de tamales open vouwen. Maar het smaakt enorm!
in de RIO TIGRE
Goudwinning blijft de grootste bestaansreden van het dorp. Ook de gids voor onze volgende tour spreekt enkel Spaans. Hij praat echter duidelijk en langzaam en vertelt honderduit over zijn eigen huisje dat hij verderop langs de rivier aan het bouwen is. De wandeling gaat langs en dwars door de rivier.
Met waterschoenen stappen we door de rivier. We waden door ondiepe en heel diepe stukken tot we aan de hut komen van onze begeleider. Hij heeft nog veel werk voor de boeg maar een toilet op een open platform met jungle view is er wel al. Ik kijk rond me: mooi zicht, dat wel. Iets meer privacy zou leuk zijn.
GOUD ZOEKEN
In de rivier demonstreert hij de verschillende manieren om goud te zoeken. En dan gaat hij in stilte aan de slag. Ook Tom zet zich geconcentreerd aan het werk. Benieuwd of er goud zal gevonden worden.
Ik geniet intussen van het groene goud. Het weelderig groen van de jungle wordt prachtig weerspiegeld in het glasheldere water.
De heren gaan er volledig in op. Ze scheppen vlakbij een watervalletje diep op de keienbodem. Na een uurtje zetten ze de zoektocht stop. ‘Kijk, goud!’ roept Tom. Ik moet heel goed kijken. En ja, toch wel 4 goudschilfers die samen een volle dollar waard zijn 🙂
dos brazos haalt de top 3
De 3 dagen in Dos Brazos waren een rijke en relaxte ervaring. De natuurlijke energie die de omgeving uitstraalt, is overweldigend. Dit dorpje katapulteert zich dan ook meteen in mijn top 3 van favoriete plekken in Costa Rica. Ik hoop dat de lokale gemeenschap een gezond evenwicht kan vinden tussen voldoende inkomsten uit toerisme en het afblokken van grote projecten die de charme en ongereptheid van deze omgeving enorm zouden verstoren.
We rijden langs de lange hoofdstraat tot we aan de ingang van het dorp komen.
Casa la Bolita in Dos Brazos
Dos Brazos had ons zo overdonderd dat we hier 2 jaar later opnieuw zijn. Deze keer staat La Bolita op de planning, een terrein van 61 hectaren regenwoud. Het landgoed wordt aan de ene kant begrensd door de Rio Tigre en aan de andere kant door Corcovado National Park, een van de meest biodiverse plekken op aarde. We hobbelen door de hoofdstraat over een rivier en parkeren vlakbij Amazonita Lodge, helemaal op het einde van de weg, waar we vorige keer logeerden.
En dan wandelen we enkele honderd meters de jungle in.
We boekten deze keer Casa La Bolita vlakbij dit wandelpad naar de Rio Tigre.
Het is een gezellig huisje met een outdoor zithoek. Er is geen ijskast maar de frigobox word dagelijks met ijs bijgevuld.
We zijn al snel op wandel om de trails van La Bolita te verkennen. En daarvoor steken we eerst de Rio Tigre over. Het is warm en de vochtigheid is hoog. Al snel blinkt ons lichaam al even vochtig als onze sokken. Door de regenval van de voorbije dagen opteren we voor regenlaarzen in plaats van onze stapschoenen. En dat blijkt een heel goede beslissing.
Via het ‘a la casa’ pad wandel je zoals de naam al doet vermoeden tot La Bolita. Het paadje slingert zich langs en over de Bruja kreek. Plakkerig bereiken we het hostel. “We walk around naked, so ring the bell if you don’t want to see naked people”. Back to basics and back to nature nemen ze hier heel serieus. Ron – met een sarong rond zijn middel geknoopt – ontvangt ons enthousiast – in de gemeenschappelijke ruimte.
La Bolita Hostel
Wie in het hostel logeert, houdt dit in gedachten:
- Je moet door een rivier en dan 30 minuten via een smal pad door de jungle omhoog naar het logement. Laat je bagage in het kantoortje in de hoofdstraat en pak licht voor je verblijf in La Bolita. Doe stevig schoeisel aan dat nat mag worden.
- Er is geen ijskast: hou daar rekening mee als je boodschappen doet voor je naar Dos Brazos afzakt (er is geen supermarkt in dit kleine dorp enkel een pulperia met basisproducten en niet altijd open).
- Je slaapt in sobere outdoor cabinas: wie op zoek is naar privacy en comfort, komt hier bedrogen uit.
- Neem je avontuurlijke geest mee en besef dat je middenin de jungle logeert. Het kan onverwachts regenen, critters en creepy crawlers leven hier ook. Vergeet je zaklamp niet voor als je ’s nachts naar toilet moet 😉
- Zorg dat je een waterdichte zak of beschermhoes mee hebt.
- Voor wie niet zonder wifi kan: raar maar waar, dat heb je hier dus wel!
La Bolita Hostel heeft 2 gemeenschappelijk keukentjes, een overdekte eetruimte, een zithoek en hangmatten.
Om te slapen heb je keuze uit individuele of dubbele bedden in slaapzaalstijl met klamboes. Voor iets meer privacy zijn er cabina’s.
De gemeenschappelijke sanitaire ruimte bestaat uit enkele toiletten en douches.
Je ontwaakt hier met de geluiden van de jungle en gaat slapen met een jungleconcert.
la bolita trails wandelen in Dos Brazos
Wie niet logeert in la Bolita, kan zich aan het kantoortje (in de hoofdstraat van Dos Brazos) aanmelden om voor 10USD de 15 km aan trails te wandelen.
Ron legt de trails uit. En dan zijn we op weg naar de watervallen via wandelpad Banana. Het pad heeft erg afgezien tijdens de novemberstormen van 2020. Omgevallen boomstammen versperren her en der het smalle pad.
Vrijwilligers houden de trails vrij maar we zijn nog erg vroeg op het seizoen nadat het hostel maandenlang gesloten was door Covid-19. De bypasses die gemaakt zijn op versperde stukken brengen ons in de war. Daardoor zijn we niet onderweg naar de Bonanza Waterfall maar naar het Fila Quemada trail.
Wandel je wel naar de Bonanza Waterfalls, dan keer je op circa 2 uurtjes terug door de Rio Tigre. Wij zijn dus onderweg langs een steile flank naast een weelderig begroeide vallei met indrukwekkende bomen.
uitschuiver in de jungle
Een erg smal pad, bedolven onder lagen van donkerbruine en enkele gele bladeren, kruipt omhoog en omlaag langs een steile helling.
Het is uit de doppen kijken waar we de voeten zetten. “Do not step on a snake” is nogal logisch. Tot je hier wandelt. We klauteren over stukken boomstam dieper de jungle in. Al snel wordt duidelijk dat we een wel heel avontuurlijk pad aan het wandelen zijn. Een puntige tak scheurt een gat in mijn short als ik over een dikke boomstam klauter. Oeps.
Bij de oversteek van een kreek vol rotsen, zet ik mijn bamboestok stevig om niet onderuit te gaan terwijl ik balans zoek op een omgevallen boomstam. Krak! Mijn voet zakt er volledig door – zo verrot was de stam- en ik ga met de armen zwiepend – in de hoop evenwicht te bewaren – onderuit. Mijn hand en bil breken de val op de gladde rotsen. Het is al een wonder dat ik nu pas onderuit ga, bedenk ik plots. Toch is het even bekomen. Behalve een schaafwond gloeit mijn hand van de slag op de rotsen.
Gelukkig zit ik met mijn kont in een riviertje met glashelder koel bergwater zodat ik die hand even kan laten afkoelen. Tijd voor een korte rustpauze. “Morgen een bont en blauwe bil”, gniffel ik als ik gretig van een stukje cake bijt. En dan zijn we terug op weg nieuwsgierig waar we zullen uitkomen.
Op het hoogste punt van het trail is een vergezicht over de Golfo Dulce. Het zijn echter de slingerapen boven ons hoofd die de mooiste beloning zijn van dit uitdagende trail. Het wandelpad eindigt uiteindelijk terug bij de start aan de Rio Tigre. Perfect om verderop waar we 2 jaar geleden ook even zijn gestopt, in de rivier af te koelen en onze picknick te eten.
in de ban van dos brazos
De Rio Tigre klatert helder langs de oevers geflankeerd door een hoge muur van dichtbegroeid regenwoud. Dos Brazos had me vorige keer al compleet ingepakt. Ook nu weer absorbeer ik de natuurlijke energie van dit unieke jungledorpje.
Tijdens onze koffie bij Amazonita Lodge fladderen tanagaren af en aan. We vertellen Zulay dat we 2 jaar geleden er met zoveel plezier gelogeerd hebben.
Zulay is verrast en aangedaan dat we haar dorpje een tweede maal bezoeken. Ik vertel haar over hoe enthousiast ik deze fantastische plek bij natuurliefhebbers promoot. Intussen heeft ze ook haar eigen Posada Rural Manantial tegenover het schooltje vlakbij de samenvloeiing van de twee takken van de Rio Tigre.
We blijven ook na ons tweede bezoek in de ban van Dos Brazos. Gegarandeerd komen we hier nog eens terug!
verder vanuit Dos Brazos
Keer terug naar de Ruta 245:
- Sla rechtsaf en rij 12 km tot Puerto Jiménez van waaruit je Cabo Matapalo bezoekt en tot het einde van de weg in Carate rijdt. Of neem de watertaxi naar Golfito.
- Links brengt je tot Rincón waar je via een dirt road (enkel 4×4 en in droge seizoen) 30 km tot in Drake Bay rijdt. Of vervolg de Ruta 245 tot aan de Ruta 2. Linksaf ga je noordwaarts naar de Costa Ballena. Rechts brengt jou tot aan de grensovergang met Panama of landinwaarts naar San Vito.
Update: 17 april 2021
Meer informatie
- Reisvoorbereiding rondreis Costa Rica
- Waar naartoe in Costa Rica? Kijk op de interactieve kaart
- Maand per maand bekeken: wanneer is voor jou de beste reisperiode?
- Voorbeeldrondreis 2 tot 3 weken “natuur en wildlife”
- Wat neem je mee naar Costa Rica?
- Hoe ziet reizen er tijdens Covid-19 in Costa Rica uit?
Ook zo gefascineerd door wonderlijke natuur en wildlife? Volg Under The Trees op Instagram