Het uiterste noorden van Guanacaste wordt door veel reizigers over het hoofd gezien. De stranden, even wit als aan de Gold Coast, zijn ongerepter. De dorpjes authentieker. Trap dus zeker op de gaspedaal voorbij Liberia en verken de noordelijke hoek in Guanacaste weg van de massa.
Voor ons wordt het in 2020 niet alleen een stap terug in de tijd na ons laatste bezoek aan deze regio in 2000. We reizen door Costa Rica tijdens Covid-19. Dat vraagt enige aanpassing in ons gedrag. Aanpassingen die achteraf gezien reuze mee vallen en niets afdoen van de reiservaring.
naar la cruz
La Cruz plan je in op een route voor of na een bezoek aan:
- de Gold Coast
- het nevelwoud van Monteverde
- Dos Rios ten noorden of Curubandé ten zuiden van het Rincón de la Vieja Nationaal Park
- de Rio Celeste in het Tenorio Volcano Nationaal Park
Wij vertrekken vanuit San José. Plan je geen bezoek aan de hoofdstad? Logeer dan ten westen van San José. Zo vermijd je de gevreesde files in en rond de binnenstad en start je relax de rondreis richting Guanacaste, de Nicoya Peninsula, La Fortuna of de Central Pacific. Deze keer logeren we in Casa Maria B&B Aeropuerto op amper 5 minuten rijden van de luchthaven.
Voor een comfortabele eerste overnachting is Casa Maria perfect. De matrassen liggen veel beter dan de beenharde exemplaren waar Costa Rica er voldoende van heeft. Je doucht met warm water en start de dag met een zeer verzorgd ontbijt. Op het gemeenschappelijke outdoor terras staan zeteltjes en gratis koffie is steeds bij de hand. Rio Segundo is echter geen gezellige buurt. Je vindt er geen terrasjes en je gaat er ook niet even wandelen om de omgeving te verkennen.
Wil je iets meer vakantiegevoel voor de start van je rondreis? Opteer dan voor een verblijf in Adventure Inn, La Riviera of zovele andere adresjes waar je ook een zwembad hebt.
Van San José naar La Cruz
De ochtend start met een helderblauwe hemel en het gekwetter van vogeltjes in een hoge palmboom op de oprit. Terwijl ik geniet van de eerste warme zonnestralen op mijn huid, is Tom met een Tico hondje aan het voetballen met een limoen. Het hondje heeft net als de meeste Tico’s het voetbalgen, dat is duidelijk. Het vruchtvocht vindt hij maar niets. Toch blijft hij gretig de zure vrucht terugbrengen en afpakken 🙂
Op het outdoor terras wacht ons iets met veel meer smaak: een stevig typisch gallo pinto ontbijt.
Om de hoek zit Adobe Car Rental. Deze brengen zoals steeds netjes op tijd onze huurwagen. Na een korte check-up van de wagen, de controle van het rijbewijs, een kopie van de credit card en het tekenen van de verhuurovereenkomst ben je binnen het kwartier al op weg. Wij zijn al jaren trouwe klant omwille van hun goede service.
TIP: als je vaak reist is een Mastercard platinum een aanrader omwille van de zeer uitgebreide reisverzekering (bagageverlies, vertraging, omniumverzekering huurwagen,…). Om die reden sparen we ons ook nu weer veel geld uit door enkel de basisverzekering voor de huurauto te nemen. Voor een all-inclusive huurauto aan lager tarief is Sunny Cars een goede optie.
Vlakbij de luchthaven halen we colones in een automaat in Casino Fiesta Alajuela (ook open op zondag als banken dicht zijn). Het rendeert echt om in Costa Rica in de lokale munt te betalen. Op veel plaatsen kan je trouwens enkel cash betalen!
En dan zijn we op weg. Naar het groen. Naar het strand. Weg uit de stad. Weg van de massa.
De autorit van 277 km naar La Cruz duur circa 4 tot 5 uurtjes. Luchthaven Daniel Oduber bevindt zich in Liberia op amper 30 minuten rijden van La Cruz. Door Covid-19 vloog onze KLM vlucht niet door naar Liberia. Eigenlijk zijn we daar niet rouwig om. De vlucht had al lang genoeg geduurd. Nu rijden we in onze eigen bubbel veilig en comfortabel via de scenic Ruta 3 door groen berglandschap met in de verte uitzicht op de Golf van Nicoya.
Route naar Liberia
De Ruta 3 brengt ons naar Ruta 1 of Pan-American Highway die voorbij La Cruz haar weg vervolgt door Nicaragua helemaal tot in Alaska. Onderweg passeren we koffieplantages en landelijke dorpjes zoals Esparza. Ideaal voor een koffiestop.
Lunchen doen we in een soda, de typische familierestaurants langs de weg. De casado vegetariano smaakt! Vegetarische opties zien er 20 jaar na ons eerste verblijf in Costa Rica gelukkig heel anders uit en beslist meer dan enkel rijst met zwarte bonen. Als je ‘sin frigoles’ vraagt, krijg je meestal een extra portie gebakken platanos (bakbananen). Mmmm…
De weg naar La Cruz raakte de voorbije jaren steeds meer verzadigd door vrachtverkeer. Daarom wordt de weginfrastructuur de komende jaren onder handen genomen. Dat betekent: meer en bredere banen. Slecht nieuws voor het wildlife. Breder betekent dat de bomen naast de wegen te ver uit elkaar staan. Een weg dan maar proberen oversteken via vaak niet geïsoleerde elektriciteitskabels zorgt voor een toenemend aantal elektrocuties bij apen.
Snellere wegen eisen een hoge tol in Costa Rica. Steeds meer katachtigen maar ook coati’s, miereneters en tapirs worden overreden. Het land balanceert op een dunne koord wat betreft een betere wegeninfrastructuur en het beschermen van haar wildlife, de motor van haar ecotoerisme.
Wildlife tunnels en apenbruggen worden nog te weinig geïntegreerd. Al vernemen we van wildlife rescue centers wel dat het MOPT (ministerie van mobiliteit) tunnels zou voorzien in deze nieuwe brede strook asfalt. Let’s hope!
Onder impuls van het Centro Rescate Las Pumas in Cañas werden hier alvast een tiental grote apenbruggen boven de viervaksrijbaan geïnstalleerd.
We rijden “Gringolandia” binnen. Zo wordt het deel van Guanacaste genoemd omwille van de veramerikanisering die in Liberia en de Gold Coast heel sterk voelbaar is. Onbewust geven we wat gas bij.
Van Liberia naar La Cruz
Voorbij Liberia wijzigt het landschap drastisch. Plots rijden we niet meer in een lange rij auto’s langs stoffige wegenwerken. De baan versmalt en we zijn alleen op de weg! Ah, that’s more like it!
Rechts van ons domineren de vulkanen Miravalles en Rincon de La Vieja het landschap met weilanden vol witte koeien, het zo typische beeld van Guanacaste.
Aan Santa Rosa National Park (links) en Guanacaste National Park (rechts) neemt de begroeiing toe. Deze groene corridor beschermt het leefgebied van de jaguar die nood heeft aan zeer uitgestrekte groene wouden die op elkaar aansluiten. Er zijn voorzichtige positieve signalen dat de populatie hier gezond is en zelfs lichtjes toeneemt.
De bomen boven de weg vormen een natuurlijke paraplu. Ze geven schaduw en zijn tegelijk voor apen een veilige overbrugging naar de andere kant van de weg. Zo zien we het graag!
De linkse afslag brengt je naar het Santa Rosa Nationaal Park. Je wandelt hier trails of rijdt 4×4 hobbelwegjes door droog woud. Reserveer voor het park in de Guanacaste Conservation area steeds online en 24 uur vooraf.
Voorbij de nationale parken vlakt de omgeving terug af naar weilanden. Na een douane checkpoint kom je aan in La Cruz.
Amper 20 km verder is de grensovergang met Nicaragua. Die landsgrens was van maart 2020 tot 6 april 2021 gesloten voor reizigers. Enkel goederenverkeer of uitgaand verkeer kon de grens over. Volg de laatste update over de Covid-19 maatregelen in Costa Rica.
La Cruz
La Cruz heeft haar identiteit nog niet verloren. Het ligt voor de meeste (Amerikaanse) toeristen te noordelijk en daardoor te ver weg van de vele faciliteiten en attracties die de Gold Coast hen te bieden heeft. Laten wij gelukkig wel verkikkerd zijn op de lokale vibe van Costa Rica. Eigen aan deze streek zijn de sabañeros Guanacastecos, de cowboys van Guanacaste die fier zijn op hun identiteit.
La Cruz ligt op een heuveltop in het noordwesten van het land, in de warmste en droogste zone van Costa Rica. Het droge seizoen start hier vroeger en duurt langer dan in het zuiden. Dat betekent soms 6 maanden droogte, meer kans op bosbranden en helaas ook watertekorten.
La Cruz is praktisch om boodschappen te doen, geld af te halen en bij te tanken. We logeren 15 km verderop in El Jobo op het schiereiland tussen de Bahia Salinas en de Golf van Santa Elena.
Waai even uit aan El Mirador voor een adembenemend zicht over de omgeving.
Aan El Mirador kronkelt de baan omlaag naar de kust waar het vissersdorpje Puerto Soley ligt.
Vanuit Puerto Soley kan je boottochtjes doen naar o.a. Bolaños Island National Wildlife Refuge. Dit kleinste natuurreservaat van Costa Rica (slechts 25 hectaren) herbergt enkele van de meest diverse flora en fauna van het land.
Bolaños Island National Wildlife Refuge werd opgericht om de grote populatie zeevogels te beschermen. Het is één van de weinige bekende broedplaatsen voor bruine pelikanen, Amerikaanse scholeksters en de indrukwekkende fregatvogels die boven ons hoofd suizen.
Puerto Soley telt slechts een tiental sobere Tico huisjes, een rivier met krokodillen en een uitgestrekt strand waar de wind vrij spel heeft. Als de wind opsteekt, is het de ideale speelplek voor kitesurfers.
EL JOBO
In het dorpje Soley sla je rechtsaf naar El Jobo. Rij rechtdoor voor een bezoek aan het Bahía Junquillal National Wildlife Refuge of verken de Murcielagos sector van Santa Rosa Nationaal park.
El Jobo was in 2000 stofferig en macho. Cowboys lagen met een Pilzen in de hand langs de weg met hun trouwe ros naast hen op de zandweg. Verbijsterd kijk ik naar de asfaltwegen in het dorpje. “Ook hier…” stel ik teleurgesteld vast. Het straatbeeld ziet er heel wat minder stoffig en ruw uit. Het levenstempo is gelukkig wel nog Pura Vida.
Go slow in El Jobo. Geiten, koeien, honden, katten en kinderen lopen kris kras over de smalle asfaltbanen. Ook schildpadden steken hier de weg over.
We logeren in Casa Mariquita bij Playa Punta Mazanillo. Het vakantiehuisje van Casa Mariquita heeft een adembenemend uitzicht op de 2 baaien die het schiereiland Santa Elena flankeren.
Hoger gelegen tussen baaien betekent veel zeewind. Door de natuurlijke ventilatie in de kamer wordt alle hitte van overdag er s’ avonds als de zon ondergaat gewoon doorheen geblazen. Ideaal dus voor de nachtrust. Oordopjes komen hier wel goed van pas. Zowel voor het geloei van de wind als het gekraai van de hanen in het dorp.
De chalet is rustiek met basismaterialen om te koken en koffie te maken. De koude douche voelt ook echt aan als een koude douche na de hitte buiten. Even stokt de adem als ik de kraan open draai.
Wandelend naar de top van de heuvel ontmoeten we een witte hengst tegen een pastelkleurige hemel. De wind is geruisloos gaan liggen. De omgeving vibreert onder zacht getsjirp van krekels intense rust uit…
En dan zien we een zonsondergang in een stilleven waar ik sprakeloos van word…
De stranden van El Jobo
Om de omgeving van El Jobo te verkennen heb je een wagen nodig, een 4×4 als je de leukste plekjes niet wilt missen. De meeste strandjes liggen op circa 3 km van het centrum van het dorpje.
Punta Manzanillo
Playa Manzanillo ligt het dichtste bij het dorp. Het heeft een keienstrand en wordt door de locals druk bezocht omwille van de korte wandelafstand.
Vanop dit strand kijk je uit op de Golf van Santa Elena met in de verte de groene heuvels van het Santa Rosa Nationaal Park. Dit strand ligt op wandelafstand van Casa Mariquita.
Playa Coyoteros of Playa Pochotes
Terug naar het verleden. In 2000 racete ik op een strand met een witte vurige merrie een wedstrijdje tegen een cowboy. Het werd één van de meest onvergetelijke momenten in mijn leven. En ja ik won, maar dat lag aan de merrie en niet aan mezelf 🙂
Dat strand wil ik terug zien. Nadat we het geheugen gepijnigd hebben, komen we uit op Playa Coyoteros of Playa Pochotes, het heeft blijkbaar verschillende namen. De zandweg erheen is heel bumpy en smal.
De felle wind heeft vrij spel op het strand. We parkeren de wagen aan de rand van lage begroeiing en waaien uit op het uitgestrekte strand dat in de warme gloed van het gouden uur baadt.
Fregatvogels maken boven ons hoofd gretig gebruik van de dynamische thermiek. Het is behalve het geloei van de wind en het zachte ritmische geruis van de zee op het zandstrand muisstil. De herinnering aan de race op het strand in 2000 is echter nog zo levendig dat ik het hoefgestamp op het zand en het opspetterende water nog steeds hoor.
In gedachten verzonken nemen we dit verlaten strand in ons op. Het is er zo sereen. We zijn er alleen, op het gezelschap na van onze eigen reuzegrote schaduwen in het fijne zand.
Playa Rajada
Een ruwe grindweg houdt de grote massa voorlopig nog even weg van Playa Rajada. Perfect. Het witte zandstrand wordt afgezoomd door smalle hoge cactussen en bomen – waaronder je de auto kan parkeren – met daarachter mangrove (met krokodillen).
Groepjes locals picknicken in de schaduw terwijl een white-throated magpie jay of ekstergaai een deuntje fluit. Het is een ontspannen tafereeltje dat ons een instant vakantiegevoel geeft.
Wandel bij hoogtij zuidwaarts langs een smal paadje de heuvel over naar Playa Rajadita.
Playa Rajadita
Deze kleine afgelegen baai met zicht op Nicaragua heeft fijn wit zand en voldoende schaduw.
De zee spoelt hier zachtjes op het strand. Je kan er zorgeloos dobberen om je nadien helemaal zen onder de bomen in het witte zand te nestelen. Ah, Pura Vida…
Ik kijk uit over de kustlijn van Nicaragua en staar gefascineerd naar de gevlochten boomstammen rond me.
We bezochten intussen al bijna 100 strandjes in Costa Rica. Playa Rajadita verovert een plekje in mijn top 5 omwille van: de rust (we zijn er helemaal alleen), het witte zand (zo zacht), een zalig dobberzeetje (zonder de bekende golfslag van de Stille Oceaan). De kunstwerkjes van bomen en het uitzicht zorgen voor de bonuspunten.
Punta Julian
Punta Julian bereik je via een zijweg op de dirt road naar Playa Rajada. Hoge kliffen met laagjes scherpe rotsen baden gloeien in de ondergaande zon. Balancerend over grote kiezels nemen we een kijkje dichterbij.
Als je omhoog kijkt, krijg je een vreemd optisch effect alsof de bomen horizontaal op de rotsen groeien. Punta Julian is weg van de massa. Je hebt deze plek 99,9%voor jou alleen! Op de kleine critters na die deze magische plek rijk is. Naast de steile kliffen wiebelt dit schattige spinnetje.
Playa El Jobo
Aan Playa El Jobo werd een resort gebouwd dat het niet bepaald nauw nam met natuurbehoud en het verbod om wildlife te storen of te doden. Via locals vernemen we dat bij de bouw een deel van de mangrove werd dichtgegooid en krokodillen werden afgeschoten om hun gasten een veiliger gevoel te geven. Gruwelijk hoe ver resorts gaan 🙁
Duimen maar dat Playa Rajada en Playa Rajadita hun ongereptheid nog lang mogen behouden en uit de klauwen blijven van het steeds verder uitbreidende Gringolandia…
De stranden vlakbij La Cruz zijn alleszins nog steeds veel minder bezocht dan de toeristische stranden van de Gold Coast die vanaf Playa Del Coco tot Tamarindo het leeuwendeel aan toeristen te verwerken krijgen. Wie zon, zee én rust op het strand verkiest, heeft hier nog voldoende opties.
Wat doen in El Jobo?
Wie op zoek is naar actie op en in het water vindt vertier in (kite)surf en snorkelpret. Aan land kan je je even cowboy wanen op een paard of je verkent de omgeving met een quad.
De hoogste heuvel van het schiereiland beklim je gratis. Mirador ISMA is niet echt bekend. We vonden het toevallig op Google Maps. Een hek onderaan de heuvel verspert de weg voor wagens en quads. We parkeren aan de overkant en klauteren door de brede openingen.
Zet je schrap. De heuveltop bevindt zich 122 meter hoger. Het pad gaat gestaag omhoog tot je wordt beloond met een waanzinnig 360 graden uitzicht. Wow…
Het schiereiland Santa Elena is in december nog groen. De Bahia Salinas strekt zich uit tot aan de grens van Nicaragua waar we in de verte de vulkanen in Lake Cocibolca zien.
Achter ons ligt de vredige baai van Cuajiniquil met daarachter de indrukwekkende skyline van de heuvels in het wilde Santa Rosa Nationaal Park.
Terwijl de zon spectaculair ondergaat, probeer ik om niet weg te waaien.
waar eten in el jobo?
Veel keuze om uit eten te gaan, is er niet in El Jobo. Restaurante El Fogon de Juana heeft alleszins een uitgebreide kaart, ook voor vegetariërs. Behalve een vegetarische lasagne of casado met groenten staat ook veggie pizza op het menu. Op de vraag “Tamaño?” antwoord ik “pequeño” en gebaar vragend een doorsnede van circa 20 cm. Onze gastvrouw lacht luid en houdt haar handen veel verder uit elkaar. O, jee. Doe dan maar zeker een pequeño. Dit is dus de kleine pizza 🙂
Een deel gaat mee in een doggy bag als brunch voor morgen. In ons logement maken we de volgende avond zelf een heerlijke nachoschotel met groentjes en kaas.
Waar naartoe vanuit El Jobo?
Voor rust- en natuurzoekers is El Jobo de ideale uitvalsbasis om de natuurreservaten in het noorden van Guanacaste te verkennen.
Bahía Junquillal National Wildlife Refuge
Dit natuurreservaat ligt in een rustige baai met beschermde strandvegetatie. Je kan er wandelen, snorkelen en schildpadden eieren zien leggen.
Santa Rosa Nationaal Park
Voorbij Bahía Junquillal Wildlife Refuge rij je met een 4×4 – 11 km voorbij het dorpje Cuanjiniquil – tot de ingang van het minder bezochte deel van het Santa Rosa Nationaal Park: de Murcielagos sector.
De andere ingang (Sector Santa Rosa) ligt langs de Ruta 1 op de weg tussen La Cruz en Liberia. Rij je op die Ruta 1 nog iets verder zuidwaarts, dan kom je aan de afslag naar sector Pailas waar het Rincon de la Vieja Nationaal Park ligt.
Opgelet: tijdens Covid-19 zijn niet alle sectoren van het Santa Rosa Nationaal park open. Check de kaart, de openingstijden en reserveer online via deze link
Het uiterste noorden van Guanacaste is een bestemming weg van de gebaande paden met ruim voldoende natuurschoon om te verkennen.
VERDER VANUIT LA CRUZ
De meeste reizigers trekken na La Cruz zuidwaarts.
- Natuurliefhebbers verkennen de natuurreservaten en het Santa Rosa Nationaal Park.
- Vulkaanliefhebbers bezoeken het Rincón de la Vieja Nationaal Park vanuit Curabande.
- Strandliefhebbers trekken naar de stranden van de Gold Cost of naar het Nicoya Schiereiland.
Wij opteren voor een route waar niet veel toeristen komen en draaien oostwaarts het land in. En dat loont: we ontdekken er 2 verborgen parels!
- We logeren middenin de natuur aan de grens met Nicaragua in La Tierra Madre.
- Via Brasilia brengt de route ons vervolgens in Dos Rios waar we in een off the grid cottage logeren aan de noordelijke kant van de vulkaan Rincon de la Vieja. Het wordt van al onze rondreizen door Costa Rica één van onze leukste ervaringen!
Laatste versie: 11 april 2021
MEER INFORMATIE
- Reisvoorbereiding voor een rondreis in Costa Rica
- Waar naartoe in Costa Rica? Kijk op de interactieve kaart
- Wat neem je mee naar Costa Rica, behalve donaties voor de opvangcentra?
- Hoe zit het met Covid-19 in Costa Rica?
- En wanneer is voor jou de beste reisperiode?
- Voorbeeldrondreis 2 tot 3 weken “natuur en wildlife”
Ook zo gefascineerd door beelden van wonderlijke natuur en wildlife? Volg Under The Trees op Instagram.