Ierland of Schotland? We zijn even in de war met zoveel regen, schapen en koeien. En dan zien we pinguïns, zeeleeuwen en kea’s. Maakt Nieuw-Zeeland haar faam als land met de most dramatic scenery waar? We zijn benieuwd.
VAN SYDNEY NAAR CHRISTCHURCH
Na 4 weken roadtrip in Australië met start in het Northern Territory staat volgens de reisgidsen en getuigenissen van andere reizigers het mooiste ons nog te wachten in Nieuw-Zeeland. Echt? De outback, het Tropisch Queensland met het Great Barrier Reef, Fraser Island en de Oostkust tot Sydney leggen de lat wel heel erg hoog.
Zal Nieuw-Zeeland de hoge verwachtingen inlossen? We stappen half december het vliegtuig op richting Christchurch. Mijn maag rommelt bij de geuren die uit de keuken komen. Honger. Het voordeel van een vegetarische maaltijd is dat je deze als eerste krijgt. Alle andere passagiers moeten hun beurt afwachten.
De vlucht van 2,5 uren vliegt voorbij dankzij de ontroerende film ‘Two Brothers’. Onder ons glijdt een landschap voorbij met besneeuwde bergtoppen, mosgroene heuvels en turquoise rivieren.
Het ziet er veelbelovend uit.
kippenvel
Gebruinde benen in een short bij 14°C. Het voelt zo fout aan als we uitstappen bij een grijze hemel en regen. Wat een verschil met de voorbije weken. Nooit gedacht dat ik de hitte van Australië zo zou missen.
Ook in Nieuw-Zeeland zijn de richtlijnen streng voor wat je in het land binnenbrengt. De douane neemt alles in beslag van eten of natuurlijke producten. Zelfs de zolen van mijn stapschoenen worden streng gecontroleerd op restanten van grond.
In Christchurch stappen we met kippenvel naar het gezellige Foley Towers. De huiskat begroet ons in een huiselijk warme omgeving en laat zich van zijn charmantste kant zien. De tuin van de herberg is een groene oase in het centrum van de stad. We boekten een privékamer met eigen badkamer, maar je kan hier ook als backpacker terecht voor goedkoop en comfortabel logement.
In tegenstelling tot in Australië zoeken we niet naar de airco in de kamer maar wel hoe we het raam kunnen sluiten om de koelte buiten te houden en de vloerverwarming haar werk te laten doen. De douche is deze keer niet bedoeld om af te koelen, maar om mijn verkrampte spieren te doen ontspannen onder een deugddoende warme waterstraal. Het vele zitten en het temperatuurverschil laten zich goed voelen in mijn lijf. Brr, kan het nog kouder?
Euh… ja het kan nog kouder.
hagel en kea’s in arthur’s pas
Onze rondreis in Nieuw-Zeeland start bij 14°C in de regen aan het depot van Kea Campers. De vriendelijke ontvangst en een warme thee terwijl de regen met bakken uit de hemel valt – en neen, geen tropische bui – verzacht de ontgoocheling wat.
Rotverwend door de zon en de warmte in Australië passen we noodgedwongen onze mindset aan naar een Belgisch kwakkelweertje. Bij het inslaan van de voorraad eten vult de kar zich spontaan met comfort food om het druilerig weertje beter te verteren. En dan zijn we op weg.
We rijden tegen de klok in. En dat heeft een reden. In het westen zou het nu zonnig en warmer zijn. Chasing the Sun 🙂
De koude Southern Alps moeten we wel eerst nog even trotseren. Groene glooiende heuvels vol schapen gaan over in Springfield over in barre bergtoppen met rivierbeddingen vol paarse fireweed bloemen.
We stappen in Arthur’s pass even uit om de omgeving in ons op te nemen.
OMG, the shock! Een ijzig koude hagelwind slaat me recht in het gezicht. Al mijn spieren verstijven bij een gevoelstemperatuur van -1°C. Help! Ik ben ergens de kleine lettertjes vergeten lezen, is het enige wat ik kan denken. Hier was ik niet op voorbereid. Ik duik de camper in, zet de chauffage op maximum en wrijf mijn handen al klappertandend warm.
Rond de wagen springen assertieve kea’s op zoek naar voeding. Deze grote groene bergpapegaaien met rode buik zijn endemisch aan Nieuw-Zeeland en een beschermde bedreigde diersoort. Ze springen overactief in het rond. Ik vermoed om zichzelf warm te houden.
Kea’s zijn erg nieuwsgierig maar ook vernielzuchtig. Vooral rubberen dichtingen van auto’s slopen ze graag. Intussen zitten er een aantal op ons dak. Tom vertrouwt het niet. Het is tijd om de koude bergpas achter ons te laten, besluit hij resoluut. Ik ga volmondig akkoord.
WOESTE ZEE EN PANNENKOEKENROTSEN IN PUNAKAIKI
Houten chaletjes langs een kronkelige baan die dwars door het zuidereiland van Nieuw-Zeeland snijdt, geven de Southern Alps een echt alpinegevoel. We rijden recht op de blauwe lucht van Greymouth af. Het uitzicht op een zeer ruwe wit schuimende zee met prachtige rotsformaties onderweg naar Punakaiki is fenomenaal.
Het enorme natuurgeweld van de beukende golven tegen de rotsen en het luide geruis van de kiezels die mee in zee worden gesleurd, laat me de koude temperaturen vergeten. Wow, wat een ongelofelijk machtig schouwspel is dit. En de zon! We zien de zon 🙂
Subtropische vegetatie, gekke palmen, rode veldbloemen en witte pluimstaarten kleuren de berm. Het klimaat is hier vochtig met veel wind. Dat zorgt voor een mistige waas over het ruige landschap. In Punakaiki wandelen we langs een leuk wandelpad naar de pancake rocks. De kracht van het water heeft duizenden laagjes rotsen gebeeldhouwd. Het is niet alleen indrukwekkend om te zien. Woeste golven zorgen voor een subliem klankspektakel in verschillende blowholes.
De chimney pot heeft haar naam niet gestolen. Het lijkt een gigantische ketel die metershoge stoom uitpuft. Het is allemaal zo fascinerend om te zien dat je pas later beseft hoeveel water je intussen over je heen krijgt. Ik sta als een verzopen kat vol ontzag te kijken hoe de natuur dit landschap als een kunstenaar zo mooi heeft vormgegeven.
Kekono’s en weka’s op de Foulwind Peninsula
Op de Foulwind Peninsula stelen kekeno’s, de typische Nieuw-Zeelandse zeehonden, de show. Een hele familie met een aantal baby’s ligt te zonnen op de rotsen. Vanop een platform kan je hen op veilige afstand ongestoord gadeslaan. We kunnen er wel uren naar blijven kijken. Intussen scannen we de omgeving ook voor pinguïns, maar die zien we voorlopig niet.
Iets verderop huppelt een weka. Deze vogel heeft net als de kiwi (de vogel) geen vleugels maar een kortere bek. Aangezien in Nieuw-Zeeland geen natuurlijke roofdieren waren tot de mens 1000 jaar geleden voet aan wal zette, was er geen noodzaak om te vliegen. Door op de grond naar eten te zoeken konden ze energie besparen.
Met de komst van de mens en andere zoogdieren op het eiland, namen de gevaren toe en worden de vele vogels die niet kunnen vliegen ernstig bedreigd.
Wegwijzers laten ons intussen nog even goed beseffen dat we hier wel echt aan de andere kant van de wereld zitten.
Buller George
We kamperen in Buller Gorge bij de rivier. De eerste shock van het temperatuurverschil na Australië is intussen wat geminderd. De prachtige natuur maakt veel goed.
Het is helder weer en ’s nachts dus heel koud. We kruipen hier onder een donsdeken en niet onder een licht lakentje. s’ Morgens is het in de camper berekoud. Brr, wie gaat de koude lucht trotseren om koffie te maken? Normaal sta ik als eerste op, maar het lukt me niet om de zalige bedwarmte op te geven. Tom besluit de camper in de zon te parkeren en maakt intussen heerlijk warme koffie.
In Upper Buller Gorge wandelen we over een smalle hangbrug de rivier over naar een oude goudmijnplek. De bosrijke omgeving en de zon doet intussen deugd en geef zoveel energie.
groene jade in Hokitika
Landinwaarts proberen een aantal wolken tevergeefs roet in het eten te gooien. De blauwe hemel en de zon zwaaien vandaag gelukkig de plak. Fijn! Kronkelbaantjes voorbij Reefton brengen ons langs vele schapen en koeien tot we aan een brede rivier komen die ons terug tot de westkust brengt waar het strand vol keien ligt.
Aan de kust bij Greymouth picknicken we bij 20°C op Jade Beach waar wandelaars dingen aan het oprapen zijn. Schelpen? Ik zie enkel keien op het strand. En dan beseffen we dat we in de jadestreek zitten en dit strand niet zomaar Jade Beach als naam kreeg. Een poging wagen om jade te vinden kan geen kwaad. Ik raap enkele steentjes op met groene schijn. Zou het?
In Hokitika, de jade hoofdstad van Nieuw-Zeeland, zien we uitstalramen vol schitterende groene jadejuwelen, duidelijk veel groener dan mijn gevonden steentjes.
We laten het groen achter ons en zetten koers naar de witte gletsjer van Frans Jozef. In de winter (hier dus zomer) trekt de bevolking van Nieuw-Zeeland ook naar het noorden, naar de zon. We boeken daarom nu alvast een aantal campings voor volgende week.
Aangezien de temperatuur weer omlaag duikt, sluiten we de dag af met een warme chocomelk en een warme douche. Morgen gaan we de gletsjer op.
beklimming gletsjer Frans Jozef
De wandeling start in de oude gletsjerbedding vol keien. De afstanden zijn hier heel moeilijk om in te schatten. De bedding zou 1km breed zijn wat we amper kunnen geloven. Na 40 minuten stappen komen we aan de voet van de Frans Jozef gletsjer. We sjorren de hiking boots met crampons aan en worden in groepen verdeeld. Overmoedig als ik ben, sluit ik me aan bij de gevorderde groep. Tom’s kracht en conditie kan dit beslist aan. Ik reken op mijn wilskracht.
Hoe moeilijk kan het zijn? Het eerste zeer steile stuk gaat in sneltempo via uitgehakte traptreden. Ik moet veel kracht zetten om de hoge treden te nemen. Bij de eerste pauze hap ik naar adem. OK, dit kan wel eens knap lastig worden. De rest van het groepje zet zich meteen weer in beweging en gaat vlot verder naar boven.
Euh… dit gaat niet lukken. Ik zie sterretjes. Tom volgt de snelle klimgroep naar boven terwijl ik een stuk chocolade in mijn mond steek, me op het koude ijs zet en op de volgende groep wacht.
Ik klauter verder naar boven en pauzeer aan een waanzinnig mooie ijsspelonk. Wow! De lichtinval op het ijs zorgt hier voor 50 tinten blauw. In de spelonk zelf is het helblauw en het ijs blinkt als een spiegel van smeltwater.
Ik geniet met volle teugen van een prachtig kleurspektakel in het ijs terwijl de gevorderden druk bezig zijn met hun geklauter naar het hoogste stuk.
nevelwoud van lake Matheson
Na de gletsjerbeklimming rijden we naar Lake Matheson voor een wandeling in het dicht begroeide nevelwoud. Mossen en varens (de nationale plant van Nieuw-Zeeland) zijn hier in overvloed aanwezig.
Alles is hier groener dan groen. Zelfs de stammen van de bomen zijn met mos begroeid. De bodem is bedekt met een dik tapijt van groene varens met dank aan het vochtige klimaat. Je stapt in Nieuw-Zeeland werkelijk op zeer korte tijd van de ene vegetatie in de andere.
‘Nieuw-Zeeland heeft het allemaal’ begint steeds duidelijker te worden.
Via Fox Glacier rijden we in de mist naar Haast waar het strand vol aangespoeld hout ligt. We rijden door World Heritage gebied met prachtige landschappen, door de wind vergroeide bomen en vreemde interpretaties van Superman.
Langs de Haast rivier slingert de weg landinwaarts de bergen in.
Een dame ploetert gepakt en gezakt op haar fiets om tot boven te geraken. Jeetje. Ik moet meteen aan mezelf denken tijdens onze fietstocht in de Highlands. Ze is op het einde van haar krachten en duwt de fiets moeizaam te voet vooruit. Tom neemt over en we brengen haar tot aan de top waar haar vriendin op haar wacht. Een dankbaar glunderend gezicht neemt lachend afscheid van ons.
Via Lake Wanaka naar Middle earth
Vanaf dat punt kronkelt de weg omlaag langs rivieren, meren en bergen tot Lake Wanaka en Shotover River.
We komen aan in Middle Earth, het strijdtoneel van de Lord of the Rings, met sprookjesachtige vergezichten in een vallei met groenblauw gletsjerwater. De plateaus met gestileerde bomen en bruisende ijsriviertjes doen een beetje buitenaards aan.
Deze rafting rivier loopt langs het charmante goudmijndorpje Arrowtown waar in de stenen rivierbedding in 1862 goud werd gevonden. De sobere hutten waar Chinese arbeiders in erbarmelijke omstandigheden leefden, laten niets aan de verbeelding over.
Via Coronet Peak naar Queenstown
De dag begint hier later dan in Australië. Plus ik geraak duidelijk minder goed uit bed door de koelere temperaturen. Na een laat ontbijt volgen we de scenic route langs Coronet Peak naar Queenstown in ’the land of the long white cloud’.
Door de vele bergtoppen blijven wolken hier langer hangen. Ik hoop heel hard op gunstig weer want heb een deltavlucht geboekt. Als het maar niet gaat regenen….
Op dat moment openen de hemelsluizen en gaat het keihard regenen. Lap!
In plaats van te deltavliegen, zit ik met een warme chocomelk naar buiten te staren. De gigantische chocolade muffin kan het een beetje goed maken, maar niet helemaal. Ik had er zo naar uitgekeken. Aangezien de omgeving teveel stad aanvoelt voor ons trekken we verder. De baan slingert zich in talrijke bochtjes langs een prachtig meer.
Het lijkt opnieuw alsof we in Ierland of Schotland rijden in plaats van in Nieuw-Zeeland. Het landschap, het weer, de vele schapen en koeien onderweg brengen je hier echt wel in de war.
Het nadeel als je veel reist is dat je begint te vergelijken. Na Alaska kunnen de gletsjers hier niet tippen aan de gletsjers ginder. De natuur is hier zeer divers en mooi, maar voorlopig maakt Nieuw-Zeeland de titel van ‘the most dramatic scenery in the world’ nog niet waar.
De concurrentie met de woeste wildernis van Alaska en Canada en de uitgestrekte mysterieuze outback is te groot. Het druilerig weer helpt uiteraard ook niet.
Het vele rondtrekken kruipt in de kleren. We hebben de voorbije 5 weken al zoveel gezien en gedaan. Echte luilekkerdagen stonden nog niet echt op de planning en daar besluiten we wat aan te doen. We boeken een camping met een hot tub en genieten van een relaxe namiddag luieren op de camping.
Just what I needed: warmte en even niets doen.
mistige fjorden in milford sound
Mijn biologisch klok protesteert bij de zeer vroege start. Het is nog 2 uur rijden naar Milford Sound. De brochures op mijn schoot leggen de verwachtingen opnieuw hoog. Ze staan vol foto’s met helderblauwe hemel en beschrijvingen als ‘the most scenic’, ‘the most beautiful’… Eerst zien en dan geloven mopper ik als ik naar buiten kijken en slechts enkele meters ver zie door regen en mist …
Aan de met de hand uitgehakte Homer tunnel springen dikke groene kea’s op de daken van de auto’s. Blijkbaar vinden ze ‘human spotting’ boeiend want ze gluren nieuwsgierig aan de raampjes naar binnen alvorens ze aan de rubberen dichtingen beginnen te knabbelen. Eigenlijk is het wel een grappig zicht hoe bedreven ze in de weer zijn met hun vernielingen.
De boot van Real Journeys vaart iets later door de fjorden van Milford Sound. Terwijl ik aan mijn hete thee sip, staar ik onder de indruk naar de immense steile kliffen en de hoge maar smalle Harrison Falls. De tocht brengt ons helemaal tot aan de Tasman Sea, in het zuidwesten van Nieuw-Zeeland.
De imposante Stirling Falls storten loodrecht en luidruchtig naast ons het water in. De natuur heeft me weer in haar greep. In het Observatory gaan we 9m diep onder water. Zeldzame zwarte koralen, grote vissen en unieke anemonen zie je op deze diepte door helder glas.
Ik kijk vol bewondering toe hoeveel onderwaterleven je hier ziet.
Southern Scenic route
Terug in Milford staat de camper met een platte batterij. Murphy wilt zich even moeien. Maar dat zal niet pakken. Dankzij een startkabel zijn we al snel terug op weg. De vallei naar Te Anau staat vol paarse bloemen en gele brem. Ik kan me voorstellen dat dit bij een helderblauwe hemel beslist prachtige foto’s oplevert. Het zonnetje denken we er in gedachten bij.
De Southern Scenic Route vanuit Queenstown tot het uiterste zuiden van Nieuw-Zeeland heeft vele bezienswaardigheden. Het is kwestie van een keuze maken wat jou het meeste boeit. Wij opteren voor de wildlife hot spots.
Het landschap gaat over in landbouwgebied met uitgestrekte vlakten, strobalen, koeien, schapen en hier en daar een oude vervallen boerderij met schuur. Voor we het goed beseffen rijden we alweer in groen glooiende heuvels vol bomen en pittoreske valleien.
We rijden terug door Iers aandoend landschap met onderweg heel aparte brievenbussen. Dorpjes met de naam Clifden (zoals in West-Ierland) en Scot Rock brengen je nog meer in de war.
Nugget Point
In de Catlins kustregio wordt de begroeiing groener en weelderiger. Van Nugget Point wandelen we naar Roaring Bay. En dan zie ik een silhouet op het strand. Reality check, er zijn geen pinguïns in Ierland.
Het is een hoiho of yellow eyed pingüin, een behoorlijk schuw diertje. We willen niet storen terwijl het onderweg naar het nest is. Iets verderop kunnen we op een veilige afstand in een schuilhok het schouwspel gadeslaan. Met het blote oog zijn de pinguïns die aan land komen slechts kleine stipjes. Met de verrekijker zien we hen echter in volle glorie.
Langs een smal kiezelpadje kom je aan de vuurtoren van Nugget Point waar je een prachtig uitzicht over de nuggets (rotsen) in het water hebt.
Onder ons liggen zeehonden, zeeleeuwen en zitten een heleboel krijsende zeevogels op de rotsen. Op het strand strekken we even de benen.
Ik neem foto’s van een zeeleeuw en begin te filmen van zodra deze mijn richting uit wandelt.
Tom brult iets vanuit de camper. Ik kijk langs het fotoapparaat en zie dat het logge gevaarte veel dichterbij is dan ik dacht en een behoorlijke snelheid haalt. Only ****! Ik ren me verrot naar de camper. Hij stopt de achtervolging aan de struiken bij de weg en loeit heel demonstratief.
Wow, kippenvel. Maar verdorie dat was iets te dichtbij om goed te zijn. Onderschat niet hoe snel zeeleeuwen zich kunnen verplaatsen. Het advies is om steeds op 10m afstand te blijven. Ze zijn tijdens de paartijd behoorlijk territoriaal en kunnen agressief zijn en aanvallen. Weer iets bijgeleerd!
In een koude camper opstaan is niet leuk. Ik trek het donsdeken verder over mijn oren. Hier de hele dag blijven liggen is geen optie. Mijn lijf schreeuwt van wel. Voor de verandering is het grijs en het regent. Via Dunedin rijden we in de mist de Otaga Penisula op.
Het zicht op “het mooiste land ter wereld” is onzichtbaar. We geven Nieuw-Zeeland een herkansing tijdens het tweede deel van onze rondreis op het zuidereiland en zijn onderweg om de grootste vogels ter wereld te zien…
De bestemmingen die we op het zuidereiland bezochten vind je op deze kaart.
utt score
We rijden door dramatische landschappen en gevarieerde natuur. Het lokale wildlife langs de kusten laat zich goed zien. Heel veel moeite moet je niet doen om ver van de massa te blijven eens je weg van de steden rondtrekt.
Laatste update: 2 mei 2020