Albatrossen, zeeleuwen, zeehonden en pinguïns zijn in overvloed aanwezig op het zuidereiland waar je aan natuur en avontuur geen tekort hebt.
Tijdens het eerste deel van onze rondreis in Nieuw-Zeeland ontdekten we hoe koud het in de Alpen is, hoe steil een gletsjer is en hoe snel een zeeleeuw je achterna kan zitten. We zijn nog steeds op missie om het zuidereiland van Nieuw-Zeeland te verkennen.
Royal albatrossen
Via Dunedin rijden we in de mist de Otaga Penisula op. We zien helemaal niets meer van ‘het mooiste land ter wereld’ tot we aan het meer komen. Sobere houten vissershutten staan er wat triest bij onder de grijze hemel.
Op Taiaroa head ligt het onderzoekcentrum voor albatrossen. Deze grote zeevogels met een lichaamsgewicht van 8kg en een vleugelspan van 3,40 m heeft in deze omgeving hun nesten. Per jaar vliegen ze en paar keer rond Antartica met een weststroming tot wel 100 km/u.
We krijgen een rondleiding met een heleboel informatie en wandelen dan in de striemende regen en gure wind naar het viewing platform met getinte ruiten om de vogels zonder te storen te observeren.
Dankzij het slechte weer en de hevige wind krijgen we wel de kans om een aantal jonge albatrossen in volle vlucht te zien. Een groepje stoeit in het gras van een steile helling en slaat tegelijk hun gigantische vleugels uit om dan boven water te zweven.
Chique! Wat een voorrecht om dit te zien. Ik word er heel stil van…
zeehonden in actie
Onderweg naar de Moeraki Boulders nemen we eerst de afslag naar Shag Point waar we aan grillige kliffen picknicken. Kekono’s (zeehonden) liggen op de koude rotsen in de ijzige wind te rusten vlakbij een uitzichtpunt. Een zeehond ligt op amper 3 meter van ons een dutje te doen.
We kijken in stilte toe. Iets verderop is er heibel ontstaan. Een aantal jonge zeehonden maken met veel kabaal ruzie en eentje duwt een ander van de rots. De rest begint opgewonden te blaffen alsof ze victorie kraaien. We moeten er allebei spontaan om lachen. Zalig om zo getuige te zijn van het zeeleven in actie.
de moeraki boulders
Van de dierenwereld naar een uniek natuurfenomeen op het strand. De Moeraki Boulders zijn ronde rotsen door erosie uitgehouwen in de helling en onder invloed van de zee in stukken uiteen gevallen.
De kern is honinggeel gesteente dat erg broos is. Helaas heb je toeristen die het nodig vinden om op deze fragiele structuren te klimmen voor een idiote selfie.
Hoogtij slokt de boulders op terwijl ik versteld sta van de prachtige structuur van deze rotsen.
Korora’s in Oamaru
In het bezoekerscentrum van Oamaru vernemen we dat de hoiho’s (yellow-eyed penguins) tussen 18 en 19 uur aan wal komen en een kolonie korora’s (blauwe pinguïns) rond 21 uur. We krijgen tijdens een rondleiding beter inzicht in de leefwereld van deze dieren en zakken af naar een schuilhut met dimlicht en zicht op het grote strand.
Overdag gaan ze tot 25 km in zee vissen. En uur voor het donker wordt, zwemmen ze op 150 m van het strand om bij het vallen van de duisternis samen aan land te strompelen. Daar worden ze door ongeduldige kuikens onder luid geschreeuw ontvangen.
Jonge pinguïns staan aan de rand te wachten op pa of ma die uit zee zal komen met hun avondeten. Wij wachten vol spanning mee op de komst van honderden pinguïns.
Een trio pinguïns komt aan wal en staat wat ontredderd rond te kijken waar al de rest blijft. Een half uurtje later komen zo’n honderd pinguïns uit zee. Ze staan eerst in groepjes van 20 te socialiseren op het strand, plukken hun vacht proper en gaan dan op zoek naar hun hongerige kroost in hun nesten aan de overkant van een smal baantje.
Wat een unieke ervaring om getuige te kunnen zijn van dit schouwspel. De pinguïns worden niet gestoord en zijn zich ook niet bewust van de mensen die verderop toekijken hoe ze hun dagelijkse routine uitvoeren. Flits is niet toegelaten aangezien dit de dieren kan doen opschrikken.
Onderweg naar de camping zien we vlak voor de auto een pinguïn opduiken! Gelukkig waren we op onze hoede en reden traag zodat hij voldoende tijd heeft om rustig verder te wandelen.
Hammer Springs
Via Christchurch zetten we onze tocht op het zuidereiland verder naar het noorden naar Hammer Springs, een alpinedorpje waar men aan een smal brugje hoog boven de rivier benjisprongen doet. We gaan naar natuurlijke warmwaterbronnen die toen wij er waren nog een geheim paradijsje waren voor de happy few die moeite doen om wat verder te zoeken dan de bekendste hot spots.
Na een lange rit zijn de hot springs net wat ik nodig heb. Ik kan niet wachten, gooi mijn kleding uit en kruip in mijn ondergoed in een grote kuil in de ijskoude rivier waar wonderbaarlijk warm water in stroomt. Ah, zalig. Het water doet al mijn zere spieren ontspannen. Tom verkiest langs de kant te blijven en wordt belegerd door miljoenen zandvliegjes terwijl ik helemaal zen aan het weken ben in een warmwaterbron. Ik voel me als herboren.
Via de Lewis Pass naar golden bay
De Lewis Pass op het zuidereiland was de plek die het westen met het oosten verbond voor de Maori inwoners. Het is opmerkelijk hoe weinig informatie we onderweg tegenkomen over de cultuur van deze oude inheemse bevolking. Indrukwekkend houten craftwork is wel aanwezig.
Na een zigzagbaan over de Takaha hill met prachtige vergezichten over de vallei en bergen, komen we aan op onze camping waar we kerstavond vieren met een lekkere zelfgemaakte maaltijd. De campingkeuken is somber. We verkiezen onze knusse camper en starten met een overheerlijke mud shake als aperitief met rice crackers en aansluitend smeuïge pompoensoep met zachte ovenbroodjes.
Na een strandwandeling op Pohara Beach staat een groenteschotel met honing, soya en spice potato wedges op het menu. De dorst lessen we met groen kiwisap en een half zoet Nieuw-Zeelands wijntje. Als kers op de taart sluiten we af met een heerlijk chocolate cheesecake als dessert. Goed geboeft kruipen we onder de lakens.
Warariki Beach en Farewell Spit
De zon warmt onze camper op. Links zien we helderblauwe lucht, rechts grijs en mistig. De beslissing is snel gemaakt. We rijden naar het mooie weer naar de zandduinen van Warariki Beach en Farewell Spit, de noordelijkste punt van het zuidereiland.
De wind heeft de zandduinen een mooie ribbelstructuur gegeven. Krachtige golven hebben grote gaten in de rotsen geslagen. De rotsige bogen passen perfect in het plaatje van natuurelementen die het landschap in het uiterste noorden van het zuidereiland zo mooi beeldhouwen.
Op het strand ligt een grote zeemeeuw op een hoopje. In slaap of dood? Ik ga iets dichterbij en hoor een luid gegrom. OK, die sliep dus. We laten hem of haar rustig verder een dutje doen en wandelen tot Cape Farewell. Daar zien we een zeeleeuw liggen. We gokken vanop een veilige afstand (minstens 10 m) dat deze ook ligt te dutten. De zon op onze blote armen doet deugd. We waren al bijna vergeten hoe dat voelde.
Voorbij de Potanga Farm heb je een uitzichtpunt op de landtong van 23 km die de Golden Bay mooi afschermt. We zien achter ons boven het Kahurangi National Park een dik pak wolken hangen. Niet naar kijken, focus vooruit op de zee en het opstuivende zand van de duinen.
De Pupu Springs
Next stop: de Pupu Springs. Deze heldere bronnen borrelen aan een constant volume glashelder water van 11°C waar je tot 10 meter diep de bodem kan zien. Het wandelpad slingert zich langs dunne boompjes en gekke palmbomen.
De groene en natuurlijke omgeving brengt me helemaal tot rust. We keren terug via de Takaha hill die nu echt wel volledig in de mist gehuld is.
Tamarau is een klein maar erg druk commercieel gehuchtje in het noorden van het zuidereiland aan de rand van het Abel Tasman Nationaal Park. Een doodlopende weg brengt ons tot de Old Mac Donald’s Farm.
Deze campingboerderij loopt vol biggetjes, schapen en lama’s. We zitten goed. Het is hier gezelligheid troef middenin de natuur. De sfeer is alleszins veel aangenamer dan de ietwat sombere camping in Golden Bay.
zeekayak in abel tasman Nationaal park
We boekten de kayakexcursie ‘remote coast’. In Marahau stappen we in een watertaxi die tegen hoge snelheid naar Onetahuti Bay in het Abel Tasman Nationaal Park scheurt en ons op een wit strand dropt.
En off we go! We peddelen op turquoise water naar open zee tot vlakbij Tonga Island waar een grote zeehondenkolonie woont. We blijven steeds 20 m van het eiland verwijderd maar peddelen rakelings langs rotsen waar familie zeehonden en een forse zeeleeuw ons gadeslaan.
De vredige tafereeltjes met de kleintjes zijn aandoenlijk. Tot plots een aantal kopjes uit het water langs mijn kayak naar boven komen. Ik kijk met een brede glimlach toe.
Aan Mosquito Bay ligt een verlaten strandje met een klein eilandje ertegenover dat je bij eb kan bereiken. De verschillen tussen eb en vloed zijn in het noorden van het zuidereiland gigantisch en dat zien we goed tijdens de picknick op het strand.
Het lunchpakket is een leuke verrassing: belegde boterhammen, een reuze american cookie, nootjes en gedroogd fruit, een zoete ovenkoek met karamel, een appel en pasta met nootjes en olijven. Het smaakt en het geeft ons terug de nodig energie om de workout op zee het hoofd te bieden.
De kayakexcursie brengt ons verder tot Bark Bay, Sandfly Bay en Frenchman Bay. Aangezien er voldoende wind is, wordt een zeil boven gehaald en gaan we met onze 4 kayaks naast elkaar liggen. We varen zo als een zeilraft verder maar dan mindert de wind en is het fijner om gewoon terug apart te kayakken tot Anchorage Bay.
baaien van abel tasman
Het turquoise water spoelt aan op het goudgele strand dat met weelderige plantengroei wordt afgezoomd. Na een pittige klim op de dichtbegroeide heuvel geniet je van een waanzinnig mooi uitzicht over de baaien van het Abel Tasman National Park.
De watertaxi maakt op de terugweg nog een ommetje langs de split apple rock vooraleer we verder trekken naar Kaiteriteri waar het genieten is van de zon en zee op het strand.
deltavliegen in nelson
Het is op het zuidereiland duidelijk hoogseizoen tussen kerst en nieuw. We moeten een eindje rijden tot we een beschikbare camping vinden. Bij een meer met prachtige weerspiegeling van de maan is gelukkig nog een plekje vrij. De ochtendzon schittert al even fel op het meer.
Deltavliegen op het zuidereiland staat nog op de bucketlist. Alleen wordt het erg krap met onze reisplanning. De voormiddag wordt afgeraden, maar de namiddag is voor ons te laat. Ik besluit in het infocentrum toch nog even te informeren of Paragliding Nelson me kan helpen met een tandemvlucht. En ja, ze willen het proberen om 11 uur. Dolgelukkig en uitkijkend naar deze ervaring zakken we meteen af naar de plaats waar Tom me zou zien landen.
als een vogel in de lucht
De besneeuwde bergtoppen tegen een helderblauwe hemel vormen de perfecte backdrop. Enkel de thermiek kan roet in het eten gooien. Het is nog vroeg op de dag en de zuiderse zeewind moet nog in kracht toenemen. De jeep rijdt tot op de top van de heuvel waar de instructeur met de deltavlieger in de weer is. Ik krijg info over de uitrusting en wat te doen bij het opstijgen en wacht dan vol spanning af op groen licht om te mogen rennen voor take-off.
Het sein wordt gegeven en ik ren en ren tot mijn voeten plots geen grond meer voelen en de wind het zeil de hoogte in duwt. Het steuntje duw ik onder mijn voeten zodat ik horizontaal en comfortabel onder de deltavlieger hang. Het gevoel om als een vogel door de lucht te suizen is met geen woorden te beschrijven.
De stilte, de sereniteit en het gevoel van vrijheid is overweldigend. Ik zuig alle energie in me op en geniet van het zweven boven prachtig landschap met slechts enkele meters onder ons roofvogels die het luchtruim patrouilleren.
crashlanding
Vlakbij de top neemt de thermiek toe waardoor we hoger gaan en in cirkels vliegen. Helemaal euforisch geniet ik met een glimlach die denk ik nooit meer weg gaat.
Vlak voor het landen verneem ik dat het niet op de plek zal zijn die voorzien is omdat we moeten improviseren door de slechte thermiek. No problem. Plots gaat het erg snel. Bij gebrek aan voldoende ruimte om te landen, maakt de instructeur een scherpe bocht en vliegen we met hoge snelheid rakelings langs stekelige braamstruiken tot we keihard over de grond schuren.
Wow! Wat een adrenalinerush. Hij kijkt me meteen bezorgd aan. ‘Are you alright?’ ‘Yes, yes’ zeg ik lachend. ‘Sorry for the crash landing’, zegt hij verontschuldigend. Dit was dus geen gewone landing maar een geïmproviseerde noodlanding. Okay… Behalve de klap die mijn schouder tegen de grond heeft gehad, registreer ik niet meteen iets dat niet goed zat.
Ik vond de crashlanding te gek. Dat komt door de adrenaline die nog volop door mijn lijf raast. We rijden naar de plek waar ik normaal had moeten landen. Met een brede smile op mijn gezicht wandel ik naar Tom die me lijkbleek en beduusd aankijkt. Hij had via de walkietalkie vernomen dat we gecrasht waren en kreeg een half uur lang geen nieuws meer. Oeps. Dat is de derde keer deze reis dat hij voor mijn leven vreest. Eerst met het duiken in de Great Barrier Reef, dan met de boze zeeleeuw, nu met een niet geplande crashlanding. Ik beloof plechtig me voor de rest van de reis aan geen risicoactiviteiten meer te wagen.
marlborough en wijngaarden
De volgende dag gaan we relax walvissen kijken op zee. We rijden door Marlbourough Country en komen terecht in een landschap vol wijngaarden en dorre heuvels met brandgevaar.
Onderweg spotten we vele gele bloempjes in de berm en de schattigste brievenbus van het zuidereiland 🙂
De ochtendzon schittert fel op de helblauwe zee van Kaikoura waar de heuvels de oceaan ontmoeten. Het ziet er goed uit tot we bericht krijgen dat men ruwe zee verwacht. Tom kijkt me bedenkelijk aan. Tuurlijk, gewoon doen, doe ik teken. Tot zover de risicovrije uitstap 🙂
whale watching in Kaikoura
De speedboot raast met een enorme snelheid over de ruwe golven en hotst en botst tot we 7 km off-shore zijn. Via de radar wordt een walvis gesignaleerd. We varen traag en dan wordt de motor stil gelegd om het dier niet te storen.
Een potvis van 15 meter ligt aan de oppervlakte te dobberen. Tussendoor ademt hij door zijn blow hole en spuit water de hoogte in. Na 15 minuten aan het zeeoppervlak krult hij zijn rug om met een grote zwaai van zijn staart volledig onder water te duiken. Wow! Terwijl de walvis de komende 3 kwartier op 1 km diepte voedsel zoekt, zien we nog twee andere exemplaren.
De ruwe golven zorgen voor zeeziekte bij vele passagiers. Dit is niets vergeleken met het boottochtje aan Rathlin Island in Noord-Ierland bedenk ik geamuseerd. Tom hoeft niets te vrezen. We gaan deze activiteit zonder brokken overleven. Boven ons hoofd zien we een aantal albatrossen in volle vlucht. Als dit geen afsluiter van formaat is!
Via Gore Bay en de indrukwekkende Cathedral zandsteenformaties komen we terug aan in groene heuvels en het landbouwgebied in het oosten van het zuidereiland.
christchurch en de balans
In Christchurch bezoeken we het Arctic Centre. We nemen deel aan de simulatie van een Arctische storm op echte sneeuw met gevoelstemperatuur -18°C. Ondanks een dikke winterjas wordt het een ijskoude ervaring. Help zeg! Dat zet de koelere temperaturen van 15°C hier wel even in perspectief!
Het weer de voorbije weken op het zuidereiland was niet het gemiddelde zomerweertje. De kiwi’s maakten hun koudste en natste zomer sinds jaren mee. Wij mochten er helaas mee van profiteren. Het inleveren van onze camper bij Kea verloopt vlot.
Het einde van onze rondreis van 7 weken met intussen 4000 kilometers aan road trips nadert. Na een logement bij Foley Towers vliegen we ‘s ochtends naar Sydney.
Heeft Nieuw-Zeeland de verwachtingen van mooiste land ter wereld met de meest dramatische uitzichten waargemaakt? Wat ons betreft niet. De vele superlatieven hadden de lat te hoog gelegd.
Na de machtige outback en de vele wilde dieren in het tropische Queensland, de warmte en de unieke landschappen in Australië en het vergelijken met de dramatic scenery in Alaska, is Nieuw-Zeeland zeer gevarieerd en echt mooi, maar niet het mooiste wat we al gezien hebben. Het weer was uiteraard een spelbreker. Het zuidereiland heeft wel zeer afwisselende landschappen wat het wel boeiend maakt.
Een aanrader om te bezoeken? Beslist! Maar iedereen die Nieuw-Zeeland combineert met Australië zou ik aanraden om eerst Nieuw-Zeeland te bezoeken.
FINDING BEAUTY & PEACE
- Er zijn veel nationale parken en uitgestippelde wandelroutes op het zuidereiland.
- Onderweg met de camper? Vind geschikte plaatsen en richtlijnen om te kamperen.
HELPING ANIMALS
Organisaties die zich actief inzetten voor behoud van wildlife:
- Wildlife hospital in Dunedin
- Pinguïn opvangcentrum in Harington Point
- Birds conservation in Nieuw-Zeeland
- Bird Rescue
- Penguin Rescue
- SPCA dierenopvangcentra in Nieuw-Zeeland
- Dierenartsen in Nieuw-Zeeland
Ik kijk intussen enorm uit naar onze katten thuis. We hadden voor hen een huisoppas geregeld en kregen de voorbije weken leuke berichten doorgestuurd wat super is als je op reis bent. Bedenk tijdig wat met de kat als je op reis bent.
utt score
Het zuidereiland stelt niet teleur wat natuur en wildlife betreft. Als je met de camper reist heb je ook alle mogelijkheden om weg te blijven van de massa.
Laatste update: 2 mei 2020