Ga op zoek naar de mystieke quetzal in de sprookjeswereld van het nevelwoud vol mossen, bromelia’s en kolibries. Nevel bij 10°C, dikke lagen dekens en chocomelk bij de houtkachel: ook dit is Costa Rica.
Bespaar op transport
TIP: Boek je transport van zodra mogelijk. Tarieven stijgen als de beschikbaarheid mindert!
- Boek bij het meest betrouwbare autoverhuurbedrijf Adobe Rent a car. Krijg automatisch 10% korting verrekend via deze link. Wijzigingen en gratis annuleren is mogelijk tot 72u vooraf.
- Check ook bij Sunny Cars voor de all inclusive formule, eveneens met gratis annuleren optie.
- Beperkt budget? Vergelijk via deze link de beste deals voor een huurauto.
- Ga op avontuur met een 4×4 met rooftop tent van Nomad America en krijg 10% korting met deze code: UNDERTHETREES
- Boek tijdig jouw shuttle.
Naar de Cerro De La Muerte
Deze hoge bergpas is een mooie tussenstop voor wie voor of na Drake Bay en Corovado Nationaal Park het dorpje Puerto Viejo, Cahuita of Tortuguero aan de Caraïbische kust op de planning heeft staan.
Een overzicht van de bestemmingen van kust tot kust lees je in:
Langs de berg des doods
De Cerro de la Muerte is een massief dat door het nevelwoud van het Los Quetzales Nationaal Park snijdt. Hier kan je de mooiste vogel van Costa Rica kan spotten: de quetzal.
De rit vertrekt in Dominical. Dat is nadat we iets lekkers aten in Café Mono Congo. Alles wat in de toonbank ligt, doet je hier spontaan watertanden. Na een coconut pie met zicht op de Rio Baru draaien we over de brug naar rechts via de Ruta 243 de bergen in naar het nevelwoud.
De Cerro de la Muerte is het hoogste punt van de Inter-American Higwhay. Het massief maakt deel uit van de Talamanca bergketen die zich uitstrekt van het oosten van Costa Rica tot het westen van Panama. De naam betekent ‘Berg des Doods’. Vroeger betekende de oversteek van de bergen een reis van circa 4 dagen te voet of te paard. Vele slecht voorbereide reizigers bezweken aan de kou.
De piek is nu vlot bereikbaar via kilometermarkering 89 van de snelweg. Een bord markeert hier het hoogste punt van de snelweg (3451m). Op deze hoogte kunnen de nachttemperaturen onder het vriespunt dalen. Overdag doet de zon de temperatuur wel snel omhoog klimmen met een groot risico op zonnebrand door de ijle lucht.
Een duik in temperatuur
Het temperatuurverschil tussen Dominical en de Cerro de la Muerte is groot. Dat wist ik. Hoe groot? Daar ben je niet op voorbereid als je bij 32°C in flipflops en strandkleedje in de auto stapt. Op amper een uur tijd zien we de temperatuur dalen tot… 10°C. Oh help zeg…! Ik kijk een aantal keren of ik het wel goed gezien heb. Helaas wel. Het is niet alleen veel koeler, de blauwe hemel verdwijnt geleidelijk uit het zicht.
Na de middag rij je hier recht de nevel in. Weg warmte, weg zon. Mijn fibrolijf kreunt. Het is trouwens opletten in de talrijke haarspeldbochten bij zo’n slechte zichtbaarheid. Hier gebeuren wel degelijk veel ongelukken door roekeloos rijgedrag van chauffeurs voor wie het niet snel genoeg kan gaan.
san gerardo de dota
Voorbij San Isidro klimt de Ruta 2 verder omhoog via een dorpje met de wel zeer toepasselijke naam ‘Siberia’. De vegetatie verandert drastisch. Stugge lage begroeiing en bomen vol mos trotseren een koude wind. Dit is een microklimaat wat zich onderscheidt van alle andere.
Het weer is hier al even grillig als de bomen. Nu eens zien we helder blauwe hemel, dan weer ijskoud grijs en geen hand voor de ogen.
ETEN in san gerardo de dota
Deze omgeving lijkt niet uitnodigend. Toch is het een gegeerde bestemming van fervente birdwatchers. Behalve de mystieke quetzal spot je hier een heel groot gamma aan kolibries. Doorgewinterde vogelaars plannen hier dus met plezier een nacht of zelfs 2 nachten in.
Ben je onderweg naar iets warmere oorden en gewoon op zoek naar een lunchstop? Stop dan aan de soda bij de ingang van San Gerardo de Dota.
Toch graag wat kolibries zien nu je hier toch bent? Rij links naast de soda het dorpje in via een kronkelende verharde grindweg en lunch 3 km verder bij Soda Miriam’s quetzals of in Dantica Cloud Fores lodge. Wie weet passeert de prachtige quetzal ook nog voor je lens.
Eerder op zoek naar een culinaire pauze? Rij nog 100 meter verder tot de Dantica Cloud Forest lodge waar je verzorgd kan eten en logeren.
Dantica Cloud Forest lodge
Het is rustig en aangenaam lunchen in Dantica Cloudforest Lodge. Wie hier logeert, kan trails wandelen met uitgelezen plekjes voor birdwatching.
Logeren in San Gerardo de Dota
Logeertips
Wij logeerden aan de rand van het Los Quetzales Nationaal Park in de Paraiso Quetzal Lodge.
Paraiso Quetzal lodge
Op 2650m hoogte bij 10°C en regen rijden we de parking op van Paraíso Quetzal Lodge. “Laat dat paraíso maar weg” merk ik beteuterd op. Daar sta ik dan: in mijn flipflops en strandkleedje. Ik grijp snel uit mijn bagage het eerste paar sokken dat ik te pakken krijg, trek mijn stapschoenen aan en doe een fleece aan om de oversteek van de parking naar het onthaal te wagen. “Stijladviseurs krijgen een beroerte als ze me nu zouden zien”, gniffel ik. Ik heb het gelukkig wel iets warmer. Het welkomstdrankje is toepasselijk: een warme chocomelk bij de open haard. Het kan de shock wat verzachten. Dat strandkleedje straks toch maar even omruilen voor wat anders.
Ontdooien en opwarmen
Onderkoeld en met kippenvel wandelen we naar onze bungalow. Bij de reisvoorbereiding was ik gelukkig wel alert genoeg om via een smart deal van booking.com een gratis upgrade met wat extra comfort te boeken.
En, the view!
Ik vergeet even de shock van het gigantische temperatuurverschil. Mijn spieren daarentegen, die begrijpen er niets van en zijn helemaal verkrampt. Ik krijg mijn fibrolijf niet overtuigd dat we nog steeds in een tropisch land zitten. Tijd dus om de jacuzzi te vullen met warm water. Vanuit de hot tub geniet ik met een lekkere koffie erbij van het zicht op het prachtige nevelwoud.
En, the view!
De regen is gestopt, mijn lijf is ontdooid en de honger slaat toe. In de houten lodge van het hoofdgebouw 200 meter verder zit een handvol reizigers rond de houtstoof. Ik check even de mails en zie een price alert voor onze vlucht naar Australië in het najaar. Even vanuit het nevelwoud van Costa Rica onze volgende reis plannen. Mijn geest maakt een vreugdedansje bij de gedachte alleen al aan de warmte van de outback.
Buiten kleurt de nevel bij valavond intussen alle tinten geel.
Back to reality. Op de kamer tellen we onze dekens: 6 laagjes! Is dat niet wat overdreven? De enkele beglazing, de koude nachten en de zeer hoge vochtigheidsgraad in de kamer blijken al snel voldoende redenen voor wat extra bescherming. Een elektrisch vuurtje staat op maximum naast een luchtontvochtiger die eveneens op volle toeren draait. Ik frons even. Dit is niet meteen mijn favoriete microklimaat in Costa Rica. Dat staat vast.
Los Quetzales Nationaal Park
De lodge ligt naast het Los Quetzales National Park. Het park strekt zich uit over 5000 hectaren. op hoogtes van 1240 tot 3190m. De flora is hier heel anders dan wat je in de kustgebieden ziet. Je vindt hier bijna alle soorten tropische bloemen en meer dan 500 soorten orchideeën.
Varens en bromelia’s groeien op dode takken en stammen van gigantische bomen. Dit nationaal park is rijk aan meer dan 200 soorten vogels (inclusief de Resplendant Quetzal) en wilde dieren zoals Baird’s Tapirs, herten, poema’s,…
Praktisch
Het park is alle dagen open van half 8 tot half 4 (toegang 10 USD). De meeste bezoekers gebruiken de ingang bij het ranger station in het stadje San Gerardo de Dota op kilometermarkering 76 op de Inter-American Highway. Deze ingang bevindt zich op circa 1,5 uur rijden van San José en op 2 uur van Dominical. Je hebt hier geen 4×4 nodig, maar de mooi geasfalteerde snelweg is winderig, stijl en vol bochten.
Het klimaat is hier koel en vochtig. Door de ligging in de bergen van Talamanca is het park meestal gehuld in een nevel van dikke wolken wat de gevoelstemperatuur nog meer doet dalen. Zelfs in het droge seizoen (van januari tot april) kan het op elk moment regenen.
Draag stevige stapschoenen, doe laagjes kleding aan en hou een regenjas bij de hand. Als de avond valt, kleurt de lucht warmrood, maar zakken de temperaturen nog verder omlaag.
Het Los Quetzales National Park is vooral bekend om de aanwezigheid van de exotisch rood-groene vogel met sierlijke staartveren: de Resplendent Quetzal.
De resplendent quetzal
De Resplendent Quetzal doet het goed in de beboste bergen van het nevelwoud. Hun migratie houdt rekening met de beschikbaarheid van vruchten (vooral wilde avocado’s) maar ze eten ook insecten, kleine boomkikkers en gekko’s. Het vrouwtje legt tussen maart en juni eieren in een verlaten nest van een specht.
De Quetzal is 35 tot 40 cm groot met een staart die tot een meter lang kan zijn. Het is zonder twijfel de opmerkelijkste uit de familie van de Trogons.
De vogel is glanzend groen (tot turquoise). De felle kleur van hun kop, rug en vleugels steekt af tegen hun helderrode borst en witte onderstaartveren. Bij mannetjes groeien in de paartijd vier staartveren uit tot lange, sierlijke slierten die opvallen in het dichte bladerdek. De staart is het eerste wat je zal zien bij het spotten van de quetzal.
Gevederde slang
Volgens Indiaanse legenden is de vogel verbonden met Quetzalcoatl (gevederde slang), de Azteekse god van de wind. Op het doden van een quetzal stond bij de Azteken de doodstraf. Ook bij de Maya’s stond de quetzal hoog in aanzien als symbool voor vrijheid omdat de quetzal in gevangenschap altijd sterft. Toen de Spanjaarden de Maya’s versloegen, zouden de quetzals geland zijn op de bebloede Indianen om hen te beschermen. Door het bloed kleurde de borst van de quetzal helderrood.
De quetzal is ook in Guatemala een symbool van vrijheid en deel van het embleem in de nationale vlag.
Waar en wanneer kan je de quetzal zien?
Als birdwatcher wil je deze mystieke vogel uiteraard zien. In tegenstelling tot in het nevelwoud van Monteverde waar de quetzal gedurende een aantal broedmaanden per jaar te vinden is, kan je de vogel in San Gerardo de Dota op elk moment van het jaar zien.
Tussen februari en juni nesten ze waardoor ze makkelijker te lokaliseren zijn. Een koppel quetzals voedt de jongen beurtelings en is nooit ver uit de buurt.
Neem zeker een verrekijker mee. Het is niet altijd gegarandeerd, maar de kans is wel erg groot dat je de vogel hier kan spotten. Er zijn lodges en restaurants die prat gaan op regelmatige sightings.
Paraiso Quetzal lodge maakt deel uit van een netwerk van lokale boeren die elkaar informatie doorgeven over welke avocadobomen rijp fruit hebben, het favoriete voedsel van de Quetzal. Van zodra een koppeltje opgemerkt wordt, worden collega’s ingelicht zodat birdwatchers een grote kans hebben om er te zien. En dat staat deze morgen op de planning.
Onder de dikke laag dekens blaas ik een koud wolkje adem uit. Brrr… Uit bed springen lukt iets minder vlot dan de voorbije dagen. Even op automatische piloot: de koffieset aan, de chauffage aan, sokken aan, een lange broek en een sjaal aan. Iets later slurp ik voorzichtig van de hete koffie en kijk in stilte over de toppen van het nevelwoud onder een pasteloranje lucht.
Goed ingeduffeld met regenjas en sjaal wachten we om 6 uur in de hoofdlodge waar de open haard gezellig knappert naast de kerstboom.
Buiten is het 10°C…
Het lokale quetzal netwerk
We bevinden ons middenin het habitat van de zeldzame en mythische vogel. De mannelijke quetzal claimt elke ochtend vroeg opnieuw zijn territorium met zijn kenmerkende roep. Zo lokaliseren boeren de prachtige vogel en verwittigen ze elkaar. Onze begeleider krijgt telefoon. Iets verderop is een koppeltje gespot. Oh, echt? Dat gaat vlot!
Langs modderige en glibberige wandelpaadjes wandelen we omhoog tot we bij een grote avocadoboom komen. Nu is het stil zijn en uitkijken. Amper 10 minuutjes later zien we hoog in een boom een verticale turquoise streep. Als hij zich omdraait, zien we zijn rode borst. Zijn veren lichten in de zon fluogroen op. Wow! Zo mooi!
Het vrouwtje is kleiner en heeft een zwarte snavel, maar is even felgroen. De vogels blijven een hele tijd zitten waardoor we ze goed kunnen bekijken door de verrekijker. Het voorrecht om deze zeldzame en mythische vogels in hun natuurlijk habitat te zien, is onbeschrijflijk mooi.
De vele mossen maken er een sprookjesachtig tafereel van.
Amper een half uurtje later duikt een tweede koppeltje op. Dit mannetje is blauwer van veren en poseert vlakbij alsof hij het weet hoe mooi hij is. Je kan hem geen ongelijk geven.
We zien de quetzal later opnieuw in de maand februari in het Volcan Baru Nationaal Park bij Boquete in Panama.
PURA VIDA IN DE KOU
De koffie en de vochtige omgeving stellen mijn blaas op de proef. In een klein sober Tico huisje dat met eenvoudige kerstmaterialen is versierd, mag ik naar toilet gaan. Ook hier krijg ik de alombekende vriendelijke en goedlachse ontvangst. Tico’s leven sober met een minimum aan comfort maar genieten des te meer van andere zaken. Dat is duidelijk.
Overijverige kolibries in de mooiste kleuren vliegen af en aan alsof ze niet goed kunnen besluiten wat eerst te doen. Als ze even op een takje rusten, maken we enkele foto’s.
Half weggespoelde dirt roads brengen ons terug op de Ruta 2 die intussen verdwenen lijkt onder een dik pak nevel.
In de lodge staat een hartig en deugddoend ontbijt op ons te wachten. Intussen is een luidruchtige groep toeristen aangekomen. De spierpijn door de kou en de hoofdpijn steken op. Ik besef dat zelfs in Costa Rica mijn fibrolijf overprikkeld kan geraken.
En dan worden plots alle regensluizen open gezet. Ook dat nog …
Het woud kleurt groener dan groen. Tom trekt na de bui er nog even op uit om te wandelen in het omliggende nevelwoud. Mij niet gezien. Ik laat de jacuzzi vol warm water lopen en ben nogmaals dankbaar voor deze gratis upgrade. Vanuit het bad zie ik in de toppen van de bomen onder ons een bedrijvigheid van jewelste van kleine vogeltjes.
De nevel komt terug op en kleurt alles in een mum van tijd weer alle tinten grijs. Tom stapt een uur later binnen met een broek vol modder. Het is hier na een bui op de kleigrond dus heel glibberig op de wandelpaden.
Gratis wandelpaden
De laatste dag start met een gratis wandeling op het landgoed. Ook nu weer staan we versteld van de weelderige flora en de zovele kolibries rondom ons. Neen, ik heb geen spijt van deze tussenstop, maar ik hunker wel naar de tropische warmte.
Het verschil met het nevelwoud in Monteverde
Wie aan het nevelwoud denkt, denkt meteen aan Monteverde. Monteverde is de laatste jaren best heel toeristisch geworden ook al kan je het drukste park of de meest populaire attracties wel mijden.
Toch is het nevelwoud in de Cerro de la Muerte een mooi alternatief voor wie zou twijfelen. Je staat er op amper 1,5 uur vanuit San José. De bonus: je hebt er meer kans om vogels en de quetzal te zien dan cadeauwinkels, snackbars of vele andere toeristen. En dat maakt dit nationale park dat wat off-the-beaten path ligt tot een meer authentieke bestemming.
Hoewel San Gerardo de Dota langzaam bekender wordt om haar uitstekende birdwatching, telt de regio maar een handvol gezellige ecolodges en restaurants, waardoor het de perfecte oase van rust is.
Is de kou en de nevel voor jou iets te veel van het goede en zoek je een tussenstop met wat vriendelijkere temperaturen? Zet dan door tot de Orosi vallei.
De Orosí vallei wist ons meteen te charmeren. We wandelden er een superleuk trail met een waanzinnig uitzicht op 4 vulkanen! Twijfel zeker niet om Orosí als tussenstop en route naar de Caribische kust of als afsluiter van een rondreis in te plannen. Een andere optie is Turrialba.
Van het nevelwoud naar san josé
Ons eerste bezoek aan de Cerro de la Muerte in 2015 was de afsluiter van een rondreis tijdens het verkennen van het land voor we er ons eigen stukje paradijs in de South Pacific kochten. De route via de bergen naar San José langs het mystieke nevelwoud is voor reizigers een mooie afwisseling met de kuststreek. Hou enkel rekening met de reistijd: door regen en nevel ben je op deze route langer onderweg.
In de bochten is het uitkijken voor laaghangende nevel. De weg is hier goed geasfalteerd, maar dat betekent ook overmoedige chauffeurs die ongeduldig trage trucks voorbij steken op plaatsen waar de zichtbaarheid slechts enkele meters is.
Ook tapirs worden hier helaas vaak aangereden.
Na de nevel openbaren zich uitgestrekte koffievelden met de beste koffiebonen waar deze streek bekend om is. Verderop zien we onder de laatste nevelslierten Cartago liggen in het dal.
Zowel Orosí als Turrialba zijn ideale tussenstoppen als je van kust tot kust reist.
Verder vanuit Cerro de la muerte
- Keer op het einde van je rondreis terug naar San José
- Reis verder naar Cahuita, Puerto Viejo of Tortuguero, de Central Pacific, Dominical, Uvita of Drake Bay en Corcovado op de Osa Peninsula.
- Zet verder door naar de lieflijke Orosí vallei en bruisend Turrialba.
- Een overzicht van alle opties van kust tot kust via Cartago.
Laatste versie: 5 augustus 2024
Meer informatie
- Reisvoorbereiding rondreis Costa Rica
- Alle nuttige links voor jouw reisplanning
- Waar naartoe in Costa Rica? Kijk op de interactieve kaart
- Maand per maand bekeken: wanneer is voor jou de beste reisperiode?
- Voorbeeldrondreis 2 tot 3 weken “natuur en wildlife”
- Wat neem je mee naar Costa Rica?
- Logeertips: 30 unieke adresjes
- De 20 mooiste watervallen
- Een overzicht van alle nationale parken in Costa Rica
- Alles over autohuur en met de auto rijden in Costa Rica
.
Geniet jij ook van beelden van wonderlijke natuur en wildlife? Volg Under The Trees op Instagram
* Boek of koop je iets (tijdens de browsersessie) na het klikken op een link van Booking.com of Bol.com? Dank je! Dit kost jou helemaal niets extra. Het helpt wel om alle informatie op deze blog te onderhouden en gratis te kunnen blijven aanbieden.