Reis van het tropische Bocas del Toro verder naar het groene Boquete in de bergen. Ga op zoek naar gifkikkers en spot de zeldzame quetzal in het nevelwoud van Panama.
De grens over naar Panama
In 10 stappen ben je in Sixoala de grens over van Costa Rica naar Panama. Circa 1,5 u later en 4 extra stempels verder zijn we officieel in Panama. Onze eerste stop is Bocas del Toro. De turquoise wateren en tropische omgeving maken dit één van de meest populaire bestemmingen in Panama. Benieuwd of wij er ook zo verzot op zullen zijn.
We zijn onderweg vanuit Cahuita (Costa Rica) naar Isla Colon, het hoofdeiland van Bocas del Toro.
Sinds juli 2023 kan je vanuit San José naar Bocas del Toro vliegen met FlySansa.
van sixaola naar bocas del toro
Het is een uur later in Panama. De shuttle brengt ons na de grensovergang verder naar de watertaxi in Almirante.
De watertaxi vaart met harde slagen op de ruwe zee. Kreunend van de pijn in mijn rug vraag ik me af waar dat turquoise zeetje is dat op alle foto’s prijkt.
.
Opgelucht stap ik aan wal in het kleurrijke en levendige Bocas Town. Aan terrasjes is hier geen tekort. Al snel zitten we na de lange rit te relaxen met een snack die de honger meteen stilt.
Backpackers vinden in Bocas Town meer dan voldoende logement. Selina Bocas is één van de betere adresjes met ook privékamers en gezellige gemeenschappelijke ruimten.
Bocas Town is voor ons echter te druk. Een taxi brengt ons via een hobbelige zandweg op een half uurtje circa 4 km verder naar Bluff Beach. Door de vochtige omgeving en de natuurlijke ventilatie rond ons bed in Caribe Town zitten we, ongelofelijk maar waar, in de tropen allebei met een verkoudheid. We checken in het luxueuze Island Plantation in.
Dit logement is prijziger en comfortabeler dan wat we normaal gewoon zijn. Daar zijn we gezien ons gesnotter niet rouwig om. We besluiten niet teveel excursies in te plannen en optimaal te genieten van het comfort, de locatie en de directe omgeving.
Wie de andere eilanden wilt bezoeken, kan dit perfect met de watertaxi vanuit Bocas Town. Ons plan was om naar Bastimentos door te reizen waar minder drukte is en meer natuur. Gezien onze verkoudheid opteren we voor enkele luilekkerdagen aan het afgelegen Bluff Beach.
Bluff Beach
Om 7 uur start de dag. Dit in tegenstelling tot Costa Rica waar we om 6 uur al met een koffie in de hand zitten. Daar zit het uur tijdverschil tussen. Onze kamer heeft een outdoor badkamer waar ik helemaal smoor op ben. We douchen met zicht op de jungle.
How cool is this!
Ik voel me als een overenthousiast kind en ben non-stop idioot aan het grijnzen terwijl ik probeer om niet te stikken in het snot van mijn verkoudheid.
Het ontbijt past perfect bij het logement. Het is rijkelijk en tot in de puntjes verzorgd.
Na de smoothie, het vers fruit met muesli, het kokosbrood met jam en ei met groentjes, kaas en patatjes, zakken we met een verse koffie af naar het terrasje aan de badkamer.
Pura Vida in Panama. Dat is het enige wat ik kan denken als ik die namiddag aan een overheerlijke piña colada sip met zicht op het strand.
wandelen naar la piscina
Luilekker wilt niet zeggen dat we niets doen. Met een lunchpakket op zak zijn we op wandel naar een idyllische baai in het noorden van het eiland. Het eerste uur wandelen we langs een pad dat wordt gebruikt door quads. Bereid je voor om weg te springen als de hooligans van Flying Pirates aan komen gereden. We hebben geluk, er zijn vandaag geen ritten op dit trail.
Het is rustig wandelen. Het pad slingert langs het strand door struikgewas de jungle in over stevige boomwortels en koraalrotsen tot we aan La Piscina Beach komen.
Het is zwoel bij een bewolkte hemel als we even afkoelen in het kalme water van de baai. De afkoeling komt ook uit de hemel. Tijdens de stortbui schuilen we even onder een lage boom op het strand. Storen doet de korte douche niet bij de hoge temperaturen.
Op de terugtocht word ik aangevallen. Onder mijn parapluutje steekt een insect mij midden op mijn hoofd. Een vlijmscherpe brandende pijn volgt op de beet. Tom giet water over mijn hoofd en smeert er een dikke laag zalf op. Nu maar hopen dat het gewoon een vervelende maar voor de rest onschuldige beet is.
Plots krijg ik een keiharde klap tegen mijn hoofd en zie ik sterretjes. OMG! Wat was dat nu weer? Een kokosnoot? Tom staat me beduusd aan te kijken en verontschuldigt zich honderduit. In een heftige reflex sloeg hij een wesp van zich af. Ik liep gewoon te dicht. OK, die wesp had geen schijn van kans had hij die geraakt!
En dan gaan de watersluizen weer open. Een keiharde stortbui barst los op de reeds verzadigde zandweg vlak voor we ons op het terras installeren met een heerlijke cappuccino.
Ik met muggenzalf en een zak ijs op mijn hoofd.
De natuur in actie
Een stortbui zorgt voor een bedrijvigheid van jewelste. Honderden gifkikkertjes kwaken er vrolijk op lossen en springen van blad tot blad of wagen de oversteek op het met regen verzadigde houten terras.
We kijken gefascineerd toe hoe de regen hun paringsrituelen in gang zetten.
Oropendola’s met hun opvallend gele staart doen ook een duit in het zakje en laten flink van zich horen.
Helaas zijn no-see-ums ook heel actief. Ze hebben intussen mijn blote benen ontdekt. In een mum van tijd krab ik me verrot aan talrijke beten. DEET of antimugsprays hebben op hen geen effect. Het enige wat lijkt te werken is je insmeren met pure kokosolie. Je blinkt lekker vettig maar bent wel eventjes veilig voor de onzichtbare steekvliegjes die je behoorlijk veel jeuk kunnen bezorgen. Breng het wel vaak genoeg aan.
Terwijl de regen met bakken uit de hemel stort, installeren we ons in het outdoor restaurant voor een lekkere pompoenravioli met parmesan. Onopgemerkt is de lucht terug opengebroken met een stralende zon die de kletsnatte jungle doet verdampen.
Tropische bui en diepgroene jungle
Een tropische bui klettert op het dak als we de volgende ochtend genieten van een warme douche in onze outdoor badkamer. Ik ga met paraplu op blote voeten over het kletsnatte terras koffie halen om de dag op ons privéterrasje te starten.
Regen hier is gewoonweg relax. Het brengt me zo tot rust om alles rond me tot leven te zien komen. Aangezien het zondag is, krijgen we bij het ontbijt champagne met mango en pancakes aangeboden. Wat een verwennerij!
Het plan om het thuisfront te bellen, stellen we eventjes uit aangezien het oorverdovende geluid van de stortbui een gesprek onmogelijk maakt. We genieten met volle teugen van dit spektakel.
Vanop het yogaplatform op 136 trappen hoogte kijken we uit over de jungle die diepgroen blinkt na de regen. Groene pijlgifkikkers springen over het pad.
We kijken uit waar we onze voeten zetten tot we op de terugweg naar het strand opkijken als groene papegaaien luid kwetterend boven ons hoofd vliegen.
De lucht kleurt alweer donker boven een ruwe zee met een meedogenloze stroming. Dit is geen zeetje om in te zwemmen. Daar twijfelen we geen moment aan. De felle contrasten zijn een streling voor het oog tot het begint te regenen en de lucht grijs kleurt.
Na 3 relaxte dagen checken we uit. We krijgen een refund van een volledige dag omdat het water van het zwembad niet optimaal helder was door een probleem met de filter. Niets van gemerkt. Die gratis nacht, daar zeggen we alleszins geen ‘neen’ tegen.
Bocas Town
We rijden van Bluff Beach naar Bocas Town. Onze chauffeur is in een verhitte discussie verwikkeld en lijkt zich niet te storen aan het feit dat de zee een deel van de smalle hobbelige weg inpalmt. Een dammetje van keien in netten is het enige wat de strandweg probeert af te schermen. Het is duidelijk dat de zee aan ruimte wint en stukken van het eiland oppeuzelt.
Behalve bars en restaurantjes valt er in Bocas town niet zoveel te beleven. Je kan er wat snuisteren in kleine boetieks en je op een terrasje nestelen met zicht op de Caraïbische zee in een vrolijke laid-back sfeer.
In de hoofdstraat wandelt een brulaap de straat over om iets verder in een boom te klauteren. Dat is vreemd. Een brulaap zie je normaal enkel hoog in de toppen van de bomen.
De overtocht met de watertaxi naar Almirante is aangenamer dan bij aankomst. De zon is van de partij en het water is kalmer.
De schamele houten paalwoningen in Almirante staan in groot contrast met de kleurrijke woningen die we op Bocas del Toro zagen. Locals varen in uitgehouwen boomstamkano’s over het water bij de kleine haven.
Vanuit Almirante trekken we naar Boquete. De bagage wordt onder een zeil op het dak van de shuttle gebonden. En maar goed ook. We zijn amper op weg of het begint alweer te stortregenen. Februari aan de Caraïbische kust brengt duidelijk meer nattigheid met zich mee dan we hadden verwacht.
Van Bocas Del Toro naar Boquete
Na een flinke portie tropische regenbuien in Bocas del Toro zijn we onderweg naar het binnenland in de heuvels van Boquete vlakbij het nationaal park van vulkaan Baru.
De rit van Almirante naar Boquete doorheen groene heuvels duurt 3,5 uur. Met de openbare bus naar David ben je ongeveer 6 uur onderweg. Daar wissel je van bus verder naar Boquete.
De vegetatie wordt weelderiger en gevarieerder, de lucht kleurt lichtblauw met wolken. Ook al ga ik helemaal op in één van de boeken van ‘Outlander’, ik kan het niet laten af en toe een blik te werpen op het voorbij glijdend landschap.
De weg snijdt zich dwars door het landschap omhoog in de Chiriqui Hooglanden met als eindbestemming Boquete. Aan het pleintje waar de shuttle stopt, boeken we voor morgen een paardrijtocht.
Logeren in Boquete
Op wandelafstand op slechts 2 blokken van de hoofdstraat ligt Downtown Suites. Het studiootje is proper, gerieflijk en heeft een tuin met zicht op de heuvels.
Boquete in de bergen
Boquete is een dorpje hoger in de bergen wat zorgt voor een koeler klimaat. Door de nabijheid van de bergen zit je iets sneller in de wolken. We worden de komende dagen regelmatig vergezeld van wat motregen. Het zachte klimaat en de zee op amper 1 uurtje rijden, lokt veel Amerikaanse expats. En daar kan je in het straatbeeld niet naast kijken. Uit vele 4×4 jeeps stappen Amerikanen op weg naar hun favoriete bar of restaurant.
We missen de tropische en Pura Vida vibe van Costa Rica.
Weg van de hoofdstraat is de sfeer gemoedelijker. Een riviertje loopt parallel met de hoofdstraat achter kleurrijke houten chalets en lokale zaken.
Het dorp leent zich perfect om actief te zijn in de natuur. Behalve wandelen, paardrijden of ziplining kan je ook een koffieplantage bezoeken.
In Boquete wordt ’s werelds beste koffie geproduceerd. Een klein kopje Geisha koffie kunnen we wel smaken. Voor een zak van een kilo betaal je echter al snel 90 euro.
We slaan in Sugar & Spice lekkers in om in onze studio klaar te maken. Het keukentje heeft alles wat we nodig hebben. Ik slaag er wel in om het koffiezetapparaat compleet te laten overstromen zodat we de dag meteen starten met een onvermijdelijke poetsbeurt. Kort na mijn onhandige start van de dag staat Melvin ons buiten op te wachten om te gaan birdwatchen in het nevelwoud van Baru Nationaal Park.
De zeldzame quetzal spotten
Het Pipeline Trail start op 10 km van Boquete. Het is makkelijk te wandelen maar goed schoeisel met een stevige zool en regenkleding is nodig. Bereid je voor op een stijve nek van het omhoog turen naar de vele vogels in het nevelwoud.
Bij 22°C en lichte motregen wandelen we langs met mos begroeide bomen. Melvin blijkt een zeer ervaren birdwatcher waardoor we ontzettend veel vogelsoorten spotten.
Tot ik plots een verticale blauwe streep in een boom zie: de staart van een quetzal!
Deze mystieke prachtige vogel hadden we al eens gezien in het nevelwoud van de Cerro de la Muerte in Costa Rica. Een tweede keer deze zeldzame vogel zien is een echt cadeau. De lange sierlijke staart, de felle kleuren en het grappige kuifje maken het een fotomodel bij uitstek. Alsof het mannelijke exemplaar het weet. Hij zit mooi te pronken op een tak en laat zich van beste kant zien.
Je kan hier circa 250 vogelsoorten spotten.
Alsof het zien van de quetzal nog niet voldoende is, zien we een zeldzame blue throated toucanet.
Wow! Ik sta vol bewondering toe te kijken tot ik besef dat we intussen 1,5 uur steil omhoog aan het wandelen zijn geweest. Maakt niet uit. Het is de wandeling meer dan de moeite waard hijg ik in mezelf.
We klauteren verder over rotsblokken door riviertjes tot we aan een zeer oude ceiba en een hoge waterval komen.
Nevelwoud
Het is hier heel vochtig. Bromelia’s en epifyten groeien als stille getuigen op de met mos bedekte takken van de bomen.
De boomtoppen kleuren alle kleuren in het drogere seizoen.
Tijdens de wandeling omlaag voel je de temperatuur voelbaar stijgen, alsook de aanwezigheid van muggen.
Paardrijden in Cardena
We gaan paardrijden. Henrique van Franklin’s horseback riding haalt ons op om naar Caldera te rijden. Samen met 10 anderen worden we aan een kleine ranch opgezadeld. Ik vraag naar een pittig paard en dat krijg ik ook. De schimmel Cocita heeft een eigen willetje en besluit me te testen. Mijn toestemming om haar te laten snoepen van planten langs de weg is niet de juiste tactiek. De begeleider raadt me aan de teugels in handen te nemen en niet te inschikkelijk te zijn. Het wringt met mijn natuur om dieren hun ding te laten doen, maar we komen tot een verstandhouding. Zowel Cocita als ik willen vooraan lopen. Daar zijn we het meteen over eens.
De landelijke omgeving met authentieke sobere huisjes bevalt me veel meer dan het Amerikaanse Boquete. De vibe langs de landwegen in deze groene landelijke omgeving zit goed. Aangezien we hier lager zitten en ook dichter bij de kust is het opmerkelijk warmer, wat veel fijner is voor de spieren.
De warme lucht vanuit zee wordt het binnenland ingevoerd, botst op de Cordillera de Talamanca en zorgt voor condens met dikke wolken rond de toppen. Het is die condens die in Boquete zorgt voor de miezerige uitval in de namiddag. Je kan het vergelijken met het effect van de dividing range in Monteverde.
In Caldera zien we een strakke blauwe hemel met daarachter een glooiend landschap vol toefjes groen. Caldera haalt meteen mijn top 3 van Panama.
Intussen zijn Cocita en ik dikke vrienden geworden 🙂
Het uitzicht onderweg op de canyons en de Stille Oceaan in de verte aan David is een mooie afsluiter.
Van Boquete naar Costa Rica
We boeken in Mamalena Hostel een shuttle naar de grensovergang in Paso Canoas en verlaten Boquete bij 22°C. Onderweg passeren we talrijke wegrestaurantjes en winkelcentra. Een uurtje en een half later dropt de shuttle ons aan de grens waar het een chaotisch aanschuiven van vrachtwagens is. Aan de douane laten we onze exit stempel zetten en wandelen door het verkeer verder naar de grensovergang naar Costa Rica waar we onze entree stempel krijgen.
OPGELET: als je Costa Rica binnenkomt (via lucht, zee of land) moet je altijd een returnreis kunnen aantonen. Dat kan een vliegtuigticket zijn of een busreis. Dit moet bewijzen dat je binnen de 3 maanden het land verlaat.
En dan is het wachten op de bus. Op de grens vind je tax free shopping centra en kleine winkeltjes. Een terrasje in de zon heeft het echter gewonnen. Eindelijk terug tropisch warm bij 32°C.
Eindelijk terug in Costa Rica!
We draaien onze klok alweer een uurtje terug en stappen na een typische casado de bus op naar Golfito. De zon brandt meedogenloos op het glas en warmt de goedgevulde bus op tot 37°C. OK, dat is nu net wel iets teveel van het goede bedenk ik terwijl ik wegdommel om een uurtje later aan de Purruja Lodge uit te stappen.
welkom in costa rica
Purruja Lodge ligt op de baan naar Golfito maar wel wegstopt in het tropisch groen. En dat tropisch groen trakteert ons op een half uurtje tijd op meer wildlife dan we de voorbije week samen in Panama hebben gezien. In Panama wordt wildlife lang niet zo goed beschermd als in Costa Rica. Dat was wel duidelijk tijdens ons bezoek aan Bocas del Toro en Boquete.
En dat is nu net de reden waarom ik mijn hart aan Costa Rica heb verloren. Je hoeft hier niet te zoeken naar het wildlife. Het komt zich gewoon netjes aan jou presenteren terwijl je relax in de hangmat hangt. Het welkomstcomité in de tuin van dit logement in Golfito heeft alvast leuke verrassingen voor ons in petto.
Bij een volgend bezoek aan Panama, bezoeken we:
trek er zelf op uit
Toch liever wat meer vrijheid om de omgeving van Boquete te verkennen of om een rondreis in Panama met de auto te starten? Huur in David met een gerust hart bij een betrouwbaar autoverhuurbedrijf waar je meteen ook een all inclusive verzekering bij krijgt. Gratis annuleren tot kort voor aankomst is mogelijk.
Wacht dus niet tot de prijzen de hoogte in gaan en boek jouw huurauto vandaag bij Sunny Cars.
Bestemmingen panama op kaart
.
Welke bagage neem je mee naar Panama? Dat is eigenlijk net hetzelfde als je naar Costa Rica zou meenemen.
Lees vooraf een goede reisgids over Panama.
helping animals
Wildlife wordt in Panama niet op dezelfde manier beschermd als in Costa Rica. Dat wilt niet zeggen dat er geen organisaties zijn die zich inzetten om gekwetste dieren te verzorgen en terug in het wild vrij te laten. Ook voor huisdieren zijn er kleine opvangcentra.
In Bocas del Toro kunnen honden en katten zonder thuis terecht bij Bocas Barks. Zij zetten ook in op sterilisatie en castratie van zwerfdieren.
In Boquete kan je voor wildlife in nood terecht bij Jungla de Panama. Voor hulp aan honden en katten bij Amigos de animales.
utt score
Bocas del Toro en Boquete zijn populair bij backpackers en andere reizigers. Je moet er iets meer moeite doen om weg van de massa te blijven. Ondanks weelderige natuur zien we er op vogels na opmerkelijk minder wildlife dan in Costa Rica.
Laatste update: 26 september 2022