Het contrast kan niet groter zijn als je van de groene jungle naar de Gold Coast van Guanacaste rijdt tijdens het droge seizoen. Guanacaste herbergt 75% van al het vee van Costa Rica en is bekend om haar Sabanero cultuur waar cowboys de plak zwaaien.
Voor eerst paardrijden en racen op het strand en een allereerste duik in woeste zee? Dit is Costa Rica: uitdagingen en grenzen verlengen!
In december 2020 zijn we hier opnieuw voor een beach hopping langs de Gold Coast en om te vergelijken wat hier de voorbije 20 jaar is gewijzigd. Daarvoor gaan we dus eerst terug in de tijd…
Dit bericht is een oud reisverhaal (uit 2000) aangevuld met linken naar up-to-date informatie.
Van de groene jungle naar de droge kust
December 2000. Na de unieke ervaring om te kamperen in de jungle komen we aan in La Cruz. Dit stadje op een heuveltop ligt op amper 20 km ten zuiden van de grens met Nicaragua.
Het is de ideale vertrekbasis voor de Bahia Salinas en het Santa Rosa Nationaal Park in Guanacaste. Onderweg naar de kust passeren we Hacienda Los Innocentes (permanent gesloten) waar we op het terras op de 2de verdieping op ooghoogte wandelen van toekans en ara’s.
Wow!
De kleurenpracht van deze vogels steekt mooi af tegen de omgeving. Je hoeft ook helemaal niet te zoeken. Met hun luide gekraak en typische geluiden kan je zowel de toekan als de ara meteen spotten. Ze zijn niet alleen fotogeniek maar blijven meestal ook lang genoeg zitten om ze mooi op foto vast te leggen.
De afgelegen Bahia Salinas met sterke winden is ideaal voor surf en kitesurf. Deze baai in Guanacaste staat in de top 10 van meest winderigste locaties ter wereld. Voor wie het water niet op wilt en toch de wind in de haren wilt voelen, kan net als ons gaan paardrijden. In El Jobo krijgen we elk een paard toegewezen. Ik krijg een 7 jarige merrie met karakter en een zeer vinnig paard dat volgens de eigenaar heel graag snel galoppeert. “No nada” schud ik op zijn vraag of ik ervaring heb met paardrijden. “No problema”, knikt hij lachend. Hoe moeilijk kan het zijn?
Met het paard racen op het strand
We draven langs stoffige paadjes en bosjes richting Playa Coyoteros. Ik voel de brok adrenaline onder me trillen, alsof de merrie zich enorm moet inhouden en liever veel sneller wilt. Ik ook. Dat was onze begeleider niet ontgaan. Op het strand geeft hij me een blik van “race’ke?” Ik knik spontaan en heb haar al aangespoord. We racen over het strand met de zee op de achtergrond en het snelle hoefgestamp in het zand. Zalig! En dan komt het besef: hoe stop je een paard dat in volle snelheid is? De merrie voelde gelukkig aan wat ik wou. Oef!
We winnen de race en staan als eersten op het einde van de baai. Ik keer me om en zie Tom en de anderen in de verste verte nergens. De begeleider sluit aan en rijdt gewoon verder. Euh? En Tom? In de verte zie ik zijn paard nukkig aan de rand van een wei staan. Het wilt geen stap meer verzetten. Aangezien we niet op hulp moeten rekenen van de cowboy die ons begeleidt, probeer ik met mijn merrie ervoor te gaan staan om het ander paard te motiveren te volgen. Gelukt! Ons gezelschap komt met evenveel mensen terug aan.
Cowboy country
We krijgen een typische casado voorgeschoteld. Ik probeer opnieuw duidelijk te maken dat ik vegetarisch eet. Ik zie de heren alweer denken “Meent ze dat nu echt? Wie eet nu geen vlees?”
Na bijna 2 weken rijst met zwarte bonen besluit ik éénmalig te zondigen met vis. Tot ze een gefrituurd exemplaar met uitpuilende ogen voor me zetten…
Euh, toch maar niet. Tom ontfermt zich met plezier over de vis. De veggie casado’s zijn intussen gelukkig veel lekkerder en uitgebreider als toen.
Ook als vegan in Costa Rica heb ik nu voldoende opties.
In het kleine dorpje El Jobo hangen Ticos in de outdoor kroeg, dutten bij hun paarden langs de weg of zijn hun vee aan het drijven. Pura Vida lijkt hier wel heel goed ingeburgerd.
Koen heeft een zakenlunch, uiteraard te paard. Hij nodigt me uit om nog een eindje mee te rijden. Graag! Het draven doet minder deugd. Mijn knieën en enkels zijn intussen behoorlijk gevoelig. Het galopperen maakt echter alles goed. Ook al schreeuwt mijn lijf het na de rit uit dat het nu wel even genoeg is geweest.
’s Avonds laat ik de zere ledematen tot rust komen tijdens een avondmaal in Restaurante El Mirador in La Cruz met een waanzinnig uitzicht op de omgeving.
Met een krakkemikkig vissersbootje gaan we de volgende dag het water op bij een tropische zon die meedogenloos op onze huid brandt. Snorkelen in een baai met ruwe zee is een enorme uitdaging. Mijn spieren protesteren intussen flink van het paardrijden. Costa Rica is een land dat uitdaagt om fysiek je grenzen te verleggen en dat ben ik hier iets te vlot aan het doen… weliswaar met een brede glimlach op het gezicht 🙂
Playas del Coco
Van het ene vissersdorp naar het andere. De rit zuidwaarts brengt ons aan de Gold Coast, de populairste kuststreek van Costa Rica.
Sun, fun en party, daar lijkt het in Playas del Coco om te draaien. Dit kleine surfersdorp in de Golf van Papagayo heeft voldoende infrastructuur om elk weekend en in de zomervakantie dagelijks feestvierders uit binnen-en buitenland te ontvangen. Het lijkt ambities te hebben om een mini-Ibiza te worden, maar zover is het nog niet. Het bruist hier van de bedrijvigheid in de vele restaurantjes en bars.
De commerciële omgeving voelt overweldigend aan na de afgelegen en verlaten dorpjes van de voorbije week. Toch is in de drukte langs de wegen wildlife aanwezig. Boven ons hoofd hangt in een zijstraat van de calle principale een brulaapje ons aan te staren.
In december 2020 zijn we hier terug tijdens een beach hopping langs 35 strandjes van de Gold Coast. Playas del Coco heeft intussen asfaltwegen ipv zandwegen en een wandelboulevard met kraampjes langs het strand. We zien geen wildlife meer langs de straten.
logeren in playas del coco
Guanacaste is eind december heet en droog. Overnachten doen we in sobere cabinas waar een ventilator ’s nachts voor afkoeling zorgt. Een kamer met airco of een deftig werkende ventilator is hier beslist geen luxe. Ook de nachten zijn warm met circa 25°C.
Het ontbijt is bij onze begeleider die in Playas del Coco woont. Wonen doe je hier voornamelijk buiten, dat is duidelijk. Op het grote overdekte terras wordt gekookt, gegeten, gedut en wordt baby Geo in de afwasbak gewassen. Tropische plantjes kronkelen moedig langs de ruwe houten balken van het terras.
Playas del Coco is 243 km en circa 4,5 uur rijden van San Jose en slechts 27 km en 30 minuutjes rijden van Liberia International Airport in Guanacaste.
Je vindt er voldoende leuke logeeradresjes in alle prijsklassen.
Tropische zon
Een felle tropische zon en geen zuchtje wind. Hier overmoedig zijn, breekt je snel op. De tropische zon zo dicht bij de evenaar staat loodrecht en meedogenloos op je te branden. Smeren en doseren is in de tropen de boodschap! Wij hebben het intussen begrepen na een hele nacht op de rug te hebben moeten slapen door een verbrandde decolleté en zeer gevoelige schouders. Bij sommige mensen lukt een lesje enkel the hard way …
Het gouden uur werpt een gele gloed over het strand van Playas del Coco. Aangezien we intussen helemaal ‘into the tropics’ zijn, kopen we ons een oerdegelijke hangmat in de hoop zo het Pura Vida en tropengevoel mee naar huis te nemen. En ja, 20 jaar later genieten we thuis nog steeds van deze hangmat!
duikles in het zwembad
Wie voor het eerst gaat duiken, krijgt les. Een zengende zon tegen een blauwe hemel wordt een klein beetje getemperd door een zachte zeebries. In een zwembad vlakbij het strand krijgen we onze allereerste duikles. De loodzware zuurstoffles op mijn verbrandde schouders en de techniek van de materialen vergen wilskracht en concentratie.
De eerste keer ademen door het mondstuk voelt vreemd en benauwd aan. Het is even een klik maken dat je afhankelijk bent van apparatuur om die broodnodige zuurstof binnen te krijgen. Dat wringt gewoon met je instinct om op een natuurlijke manier te ademen.
We zakken tot de bodem, moeten onze maskers laten vollopen, leren hoe het water uit de duikbril te krijgen, hoe door de neus te blazen en hoe we door controle van de longen ter plekke kunnen blijven hangen. Een hele boterham. In een zwembad duiken is maar saai. Ik kijk al uit naar onze vuurdoop in open zee. Wist ik veel dat een ruwe zee en een verkoudheid niet bepaald de ideale combinatie zijn voor een relaxte eerste duikervaring…
Duiken in Playas del Coco
Met een hoofd vol snot – dankzij de ventilator – sta ik snotterend op. Ademen voelt niet aangenaam aan. Duiken met beperkte controle over de ademhaling … Het zal een opgave worden, maar we gaan ervoor! We hijsen ons in de duikuitrusting op het bootje dat bij forse wind op open zee flink op en neer deint.
Here we go!
De zee is behoorlijk woest. Ik krijg tijdens mijn achterwaartse val een eerste zoutwatergolf binnen. Meteen al op zoek naar wat balans zet ik de duikbril goed voor we naar beneden gaan. Langs het touw van het anker volgen we de instructeur omlaag. De zichtbaarheid is zeer beperkt, de zee gaat flink tekeer. Daar gaat mijn droombeeld van een vredige onderwaterwereld en zwemmen tussen kleurrijke tropische vissen en koralen. Ik zie geen steek voor de ogen.
In een zwart gat gaan we dieper en dieper omlaag. Ik controleer de ademhaling, slik wat snot binnen en voel me benauwder met de seconde. Alle zicht is weg. Dit wordt me iets te claustrofobisch. De fun is eraf. De overige duikers komen ook al snel terug aan boord. Ze stellen me gerust dat dit één van hun slechtste duikmomenten was. En dat ik me daar zeker niet blind op mag staren. Duiken verdwijnt dus nog niet van de bucket list.
Onderweg terug zien we dolfijnen vrolijk door de golven springen alsof ze ermee lachen. Voor hen is dit immers dolle pret. Ze zijn hier duidelijk in hun element. Pura vida in het water…
4 jaar later duiken we opnieuw: in het Great Barrier Reef. OK, ik ben er bijna verdronken, maar duiken in die prachtige kleurrijke onderwaterwereld wordt één van mijn mooiste reiservaringen!
Terug naar Costa Rica.
Oudejaar op het strand
Het feestgewoel in Playas del Coco neemt toe. Auto’s volgeladen met koelboxen rijden af en aan naar het strand. We installeren ons in een restaurantje met zicht op zee. Dicht bij de evenaar betekent ook dat het om 18 u al donker wordt. De lichtjes van de vissersboten flikkeren op de baai en her en der ontstaan kampvuurtjes op het strand.
De Tico feestmodus staat aan: luide muziek, veel gezang en veel kabaal. Niet echt mijn ding, maar ergens past het wel perfect bij de hele sfeer die Playas del Coco uitstraalt. De kakofonie van geluiden neemt toe. De omgeving vult zich met schelle muziektonen, vuurwerkgeknal, autogetoeter en overal kreten van ‘Feliz año’. Het nieuwe jaar wordt – niet bepaald rustig – ingezet.
Cocktails met rum en coco en de nationale drank Guaro vloeien intussen rijkelijk. Playa del Coco is trouwens dé plaats waar het zeer pittige Chiliguaro drankje ontstond. Een combinatie van hete saus, limoen, guaro en zout zet je keel in een mum van tijd in vuur en vlam. In de bar is het rustig. Vreemd… Iets later zakken we af naar het strand van Coco. Hier zit dus iedereen!
Elk groepje heeft een eigen discobar mee waaruit opzwepende latino muziek galmt. De kwaliteit van het geluid laat te wensen over. Dat maakt niets uit, als het maar luid is oordelen de Tico’s.
FELIZ Nuevo AÑO
We dansen tot laat op blote voeten op het strand van Coco met het geruis van de zee op de achtergrond. Alle feestgevoel verdwijnt in gedachten even op de achtergrond en geluiden worden weg gefilterd. De feestavond voelt super relax aan ondanks het kabaal. Of is het de alcohol die me heel even in een complete zen roes brengt?
Even wat koelte opzoekend, ga ik tot mijn kuiten in zee. Tot een enorme golf me uit evenwicht brengt. Tom schiet keihard in de lach terwijl ik mijn natte kleedje uitwring en me terug naar het droge strand begeef. Zo, even genoeg afgekoeld 🙂
Na 3 dagen verlaten we het snikhete en droge Playas del Coco. Mijn lichaam heeft intussen massa’s fruitsappen moeten verwerken wat een behoorlijk impact heeft op de darmen. Papaya juice is mijn absolute favoriet, maar teveel papaya is niet ok. Ook dat lesje heb ik intussen geleerd. Tamarindo juice is zoetzuur en zeer calorierijk met een medicinale werking en beslist ook één van mijn favoriete dranken. Sappen en water afwisselen en doseren is alleszins erg belangrijk om hier niet uit te drogen.
En dan gaat de fun gewoon door met een wandeling en canopy tour in een vulkanische regio landinwaarts. Curubandé en het Rincón de la Vieja Nationaal park bezoeken we in januari 2021 ook opnieuw en ontdekken dat deze plek zijn charme nog niet heeft verloren.
het weer in playas del coco
Guanacaste is de droogste zone van Costa Rica. Tijdens het groene seizoen van mei tot november heb je hier vooral in de namiddag een stortbui. De rest van het jaar valt er amper een drup uit de hemel. Andere regio’s noemen Guanacaste al spottend ‘de woestijn van Costa Rica’ omdat het landschap zoveel maanden per jaar kreunt onder de verschroeiende zon.
Als zonneklopper of strandliefhebber zit je hier uiteraard wel goed.
In december 2020 stond een beach hopping langs 35 strandjes van de Gold Coast op het programma. Deze keer niet om te duiken of te gaan paardrijden. Onze missie: de rustigste en meest ongerepte strandjes vinden in die zo populaire kuststreek.
Laatste versie: 1 augustus 2022
Meer informatie
- Reisvoorbereiding voor een rondreis in Costa Rica
- Waar naartoe in Costa Rica? Kijk op de interactieve kaart
- Wat neem je mee naar Costa Rica?
- Hoe ziet reizen in Costa Rica eruit tijdens Covid-19?
- En wanneer is voor jou de beste reisperiode?
- Alles over autohuur, korting en met de auto rijden
- Voorbeeldrondreis 2 tot 3 weken “natuur en wildlife”
Ook zo gefascineerd door wonderlijke natuur en wildlife? Volg Under The Trees op Instagram.
* Boek of koop je iets (tijdens de browsersessie) na het klikken op een link van Booking.com of Bol.com? Dank je! Dit kost jou helemaal niets extra. Het helpt wel om alle informatie op deze blog te onderhouden en gratis te kunnen blijven aanbieden.